[ Pobierz całość w formacie PDF ]

ignorować.
Sarah z trudem odwróciła wzrok od umęczonej Rosjanki. Na lewo, w pobliżu
centrum bazy i prowizorycznego lądowiska, na którym stało teraz kilka
helikopterów, ujrzała dwóch mężczyzn. Byli uzbrojeni, ale karabiny mieli
swobodnie przewieszone przez plecy. Domyślała się, że to wartownicy.
Wolno zasłoniła wejście i szepnęła:
- Tylko dwóch wartowników, każdy ma karabin. Dodatkowo uzbrojono ich w
pistolety. To już cztery sztuki broni palnej. Jest nas pięcioro, ale Kurinami to
samodzielna broń. Poza tym, przy karabinach zauważyłam bagnety...
- Uczciwie ćwiczyłem  kata z dwiema maczugami. Sprawdzę to teraz w
praktyce...
Sarah spojrzała na Japończyka, potem popatrzyła na Madison.
- Te lekcje strzelania, które dawał ci Michael... Sądzisz, że potrafisz już
posługiwać się karabinem?
- Tak, matko Rourke. Chcę walczyć z tymi ludz
mi. Dam sobie radę.
- Dzielna dziewczyna. W takim razie jeden karabin dla ciebie, drugi dla mnie.
Annie, ty wez
miesz pistolet, Elaine, ty też wez
miesz pistolet.
- Niewiele wiem na temat broni. Umiem obchodzić się jedynie z coltem.
- Może coś wspólnie wymyślimy... - Annie pospiesznie rozwiała wątpliwości
Murzynki.
- W porządku. - Sarah spojrzała na Madison. - Kiedy doliczę do trzech, chcę
żebyś zaczęła wołać o pomoc, ale nie za głośno. Ma cię usłyszeć tylko tych dwóch
żołnierzy, a nie cały obóz. Kurinami i ja będziemy gotowi na ich przyjęcie, a
Annie i Elaine będą nas ubezpieczać.
Sarah wzięła do ręki kołek, do którego przedtem przywiązano Japończyka.
- Uwaga! Liczę do trzech. Bądz
cie gotowi. - Sarah wysunęła lewy kciuk. - Raz.
- Potem palec wskazujący. - Dwa. - A potem, po sekundowej przerwie, palec
środkowy.
- Trzy!
Madison właściwie nie krzyknęła. To bardziej przypominało szloch.
Dokładnie taki, o jakim myślała Sarah.
- Pomóżcie mi! Och! Proszę! Boże! Ratunku! Sarah nie potrafiła powstrzymać
śmiechu.
 Ta dziewczyna będzie nieodrodną córką klanu Rourke'ów - pomyślała.
Sarah lekko się cofnęła, rękę uzbrojoną w kołek uniosła wysoko w górę.
Trzymała palik jak sztylet. Kurinami przyczaił się z boku. Poły namiotu
rozsunęły się i do środka zajrzał młody Rosjanin.
- Akiro! - syknęła Sarah.
90
Pilot błyskawicznie wciągnął żołnierza do środka. Pchnął go na podłogę,
przydusił do ziemi i jednym ciosem zmiażdżył żołnierzowi jabłko Adama.
W tym czasie Sarah czekała na swoją ofiarę.
Najpierw dostrzegła ruch pałatki. W szparze pojawiła się lufa karabinu
należącego do drugiego wartownika. Sarah zatoczyła kołkiem szeroki łuk
skierowany ku dołowi i wbiła palik w ramię żołnierza. Z otwartej rany pociekła
krew. Mężczyzna właśnie wchodził do namiotu. Teraz Sarah kantem dłoni z całej
siły uderzyła go w twarz, tuż u podstawy nosa. Zrobiła po prostu to, co wiele razy
widziała w wykonaniu innych. Zaskoczenie było całkowite. Wszystko odbyło się w
absolutnej ciszy.
Sarah zrobiła półobrót w prawo. Elaine Halwerson trzymała już zdobyczny
pistolet, a Annie rozbrajała leżącego Rosjanina.
Sarah zarzuciła sobie pas karabinu na ramię i zaczęła manipulować przy
czymś, co wyglądało na regulator trzonu zamka. Znalazła bezpiecznik z
selektorem. Nastawiła broń na ogień ciągły. Tak przynajmniej się jej wydawało,
gdyż nie mówiła po rosyjsku.
- Czy ktoś tu zna rosyjski?
- Ja, trochę. - Porucznik uśmiechnął się skromnie.
- Czy to znaczy  pociągnąć za spust ? - Pokazała pilotowi, o co jej chodzi.
Kurinami roześmiał się.
- Tak. O ile się orientuję...
Sarah tylko skinęła głową. Kurinami dzierżył już bagnety, Annie - drugi
pistolet, a Madison, cicha Madison, spokojnie trzymała w obu rękach
przydzielony jej karabin i dz
wigała pas z zapasową amunicją.
- Gotowi? Najpierw idziemy uwolnić Natalię. Nie możemy jej tu zostawić -
powiedziała Sarah. - Potem przebijemy się do lądowiska, wskoczymy do jednego
z helikopterów, a porucznik Kurinami wyprowadzi nas z tego piekła. To nasza
jedyna szansa.
Podeszła do Annie i serdecznie ją ucałowała.
- Bardzo cię kocham.
Z kolei objęła wzruszoną Madison.
- Ty też jesteś moja córką. Naprawdę was kocham. Ciebie i twoje dziecko.
Madison nie mogła wydusić z siebie ani słowa. Sarah odwróciła się w stronę
wyjścia.
- Czy ktoś pomógł Elaine z jej pistoletem?
- Tak, mamo - odparła Annie.
- Zabijemy tych drani - szepnęła Sarah i wybiegła z namiotu, gotowa zginąć
za swoją najgroz
niejszą rywalkę.
91
Rozdział 46
Natalia czuła, że cała drży. Koszmarne wizje zniknęły, ale to, co dziewczyna
zobaczyła na jawie, było jeszcze gorsze. Przed nią stał Karamazow. W lewym
ręku trzymał rozpalony do czerwoności bagnet. Nie opodal płonęło małe ognisko.
W jego płomieniach rozgrzewały się końce dwóch innych bagnetów. One też
zaczynały się już żarzyć.
- To najpewniejszy sposób na oczyszczenie rany, moja droga - szepnął
Karamazow.
Zawstydziła się swojego zapachu i wyglądu. Ten wstyd był silniejszy od
strachu. Jeszcze bardziej wstydziła się tego, że nie udało się jej zabić pułkownika i
że zawiodła Sarah, Annie, Madison, Elaine oraz porucznika Kurinamiego. To
wstyd, że próbowała ich uratować tak nieudolnie...
Spojrzała mężowi w oczy.
- Jeśli po śmierci istnieje jakiekolwiek życie, wrócę z zaświatów i obrócę
wniwecz twoje marzenia. Będę upiorem. Zadręczę ciebie na śmierć. Nie dam ci
spokoju...
Karamazow roześmiał się i zbliżył ostrze bagnetu do lędz
wi kobiety.
- Obawiam się, kochanie, że nie umrzesz tak prędko... Jeszcze się trochę
pomęczysz!
Poczuła ciepło bijące od rozgrzanego ostrza. Jedyne, co mogła teraz robić, to
krzyczeć. Spojrzała w stronę bagnetu zbliżającego się do niej milimetr po
milimetrze. Koniec ostrza dotknął już włosów kryjących łono Natalii.
Wstrzymała oddech i jak mogła najbardziej przywarła plecami do skalnej ściany.
- Mam przy sobie magnetofon, przygotowany do nagrywania. Pomoże mi to
zapamiętać te piękne chwile do końca moich dni.
Dziewczyna zamknęła oczy i zawołała:
Idz
do diabła! Poczuła ciepło...
John Rourke trzymał pythona w obu rękach. M-16 był wygodniejszy, ale
Amerykanin nie ufał celności karabinu. Byłoby mu łatwiej od razu zabić
Karamazowa, ale nóż mógłby zdążyć zagłębić się w ciało Natalii. Musiał trafić
pułkownika w rękę. Pewnie pociągnął za spust kolta. Pistolet lekko drgnął.
Natalia przestała krzyczeć. Jarzący się bagnet szerokim łukiem wyleciał z ręki
szaleńca. Karamazow chwycił się za lewe przedramię. Rourke pognał w jego
stronę. Padał ulewny deszcz. Doktor w biegu zastrzelił dwóch żołnierzy stojących
po bokach Karamazowa. Potem wycelował w męża Natalii i strzelił. Wydawało
się, że Rosjanin potknął się na skałach, poślizgnął, potem jednak wstał i zaczął
uciekać. Nagle John usłyszał strzały. Do Natalii pozostało mu dwadzieścia pięć
jardów.
- Sarah!
To rzeczywiście była jego żona. Karabin, który trzymała, bluzgał ogniem.
Biegła od strony odległego krańca obozu. Tuż przy niej biegła Annie, a za nimi -
Madison. Ona również strzelała z karabinu. Elaine trafiła właśnie nadbiegającego
przeciwnika prosto w twarz. Japończyk Kurinami, uzbrojony w dwa bagnety,
92
kłuł, podcinał gardła, rozpruwał czarne mundury wrogów. Choć pozbawiony
broni palnej, pozostawiał za sobą największe spustoszenie.
Karabin Sarah nagle zamilkł. Rosjanie gęstą tyralierą nadbiegali w jej
kierunku. John spojrzał znów na Natalię, nie ustając w morderczym pędzie.
Przez panujący wokół zgiełk przebił się pojedynczy głos. Głos Natalii:
- Kocham cię!
93
Rozdział 47
Karamazow wycofał się i zniknął za plecami swoich żołnierzy. Rourke
opróżnił cały magazynek pythona, strzelając do żołnierza chcącego zabić [ Pobierz całość w formacie PDF ]