[ Pobierz całość w formacie PDF ]

domu w twoim stanie. Kiedy oni mogą być w domu?
- W... czwartek. Albo w piątek.
Z nową energią zabrali się do sprzątania i upiększania
domu na powitanie rodziców.
Henning w każdej wolnej chwili tkwił przy oknie,
zarówno we czwartek, jak i w piątek, ciągle biegał do
bramy, żeby popatrzeć na drogę. Ale nikt nie nadjeżdżał.
Stare, uschłe lipy w alei nie były w stanie ukryć faktu, że
droga jest kompletnie pusta.
W niedzielę wieczorem Saga powiedziała z pozoru
lekkim tonem, żeby rozproszyć przygnębienie:
- Jutro rano pojedziemy. Nie możemy się z nimi
rozminąć po drodze, więc prędzej czy póz
niej się spotkamy.
Henning podskoczył z radości.
- Jedz
my! Line z Eikeby dojrzy inwentarza, już do
niej lecę!
- Idz
!
%7ładne nie okazywało otwarcie niepokoju, ale chcieli
coś robić, musieli działać, nie mogli po prostu tak siedzieć
i czekać.
W poniedziałek rano wyruszyli dwukółką zaprzężoną
w jednego konia. Wicher, który wiał przez cały tydzień,
ucichł, powietrze było jak na tę porę roku ciepłe. Wyraz
ny
powiew wiosny.
Pn drodze trudno im było skupić się na rozmowie.
Oboje wypatrywali, czy w oddali nie ukaże się po-
cztowy dyliżans, którym rodzice Henninga mieli wra-
cać.
Droga jednak wciąż była rozpaczliwie pusta. Oczywiś-
cie spotykali od czasu do czasu jakieś wozy, ale nie ich
oczekiwali.
Nareszcie!
- Tam! - krzyknął Henning. - Tam jedzie dyliżans!
- Dzięki ci, dobry Boże - mruknęła Saga.
Ale w dyliżansie nie było pasażerów z Lipowej Alei.
Twarz Henninga zrobiła się szara. Saga poczuła się tak,
jakby ciężki kamień przygniótł jej piersi.
- Oni mieli wsiadać w Horten. W środę mieli tam
przypłynąć na parowcu "Emma". Czy statek nie przy-
szedł?
Nie, nikt z pasażerów nic na ten temat nie wiedział.
Ale woz
nica miał informacje. "Emma" jeszcze nie
przyszła, oświadczył krótko, jest oczekiwana dosłownie
w każdej chwili. Możliwe, że schroniła się przed sztormem
w innym porcie.
Podziękowali i dyliżans pojechał dalej.
Po długim, długim milezeniu Saga zdecydowała:
- Skoro jesteśmy tak blisko Horten...
- O, tak! - zawołał Henning pospiesznie, ale głos miał
jak martwy. Saga objęła dziecinne ramiona, a on przytulił
się do niej szukając opieki. Bezskutecznie starała się
znalez
ć jakieś słowa pociechy. Co mogła mu powiedzieć?
Co więcej ponad to, co już zostało powiedziane?
Na nabrzeżu w Horten otrzymali miażdżący cios:
"Emma" zaginęła. Na odcinku pomiędzy Arendal i Tve-
destrand złapał ją sztorm i przepadła. Nikt nie wie nic
pewnego, ale jak sobie uświadomić, że przeklęte Malen
jest właśnie tam, to...
- Co to jest Malen? - zapytał Henning żałośnie
cieniutkim głosikiem.
No, otóż Malen to miejsce przy brzegu, gdzie na
dnie zalegają rumowiska wygładzonych przez wodę ka-
mieni, wyjaśnił kapitan portu. To wyjątkowo niebez-
pieczna okolica, ponieważ kamienie nie leżą bez ruchu.
Przesuwają się nieustannie i ta niezwykła lawica wciąż
zmienia pozycję. Kamienie leżą płasko na dnie, tak że
na powierzchni niczego nie widać. Malen to zdecydo-
wanie największe w Norwegii cmentarzysko okrętów;
całkiem niedawno rozbił się w pobliżu statek niewol-
niczy.
Wyjaśnienia raczej nie dodały im otuchy.
- Jedziemy tam! - zawołał Henning.
- Nie powinniście tego robić - przestrzegł kapitan.
- Teraz wiele statków i łodzi prowadzi tam poszukiwania,
a z lądu nie można nikomu pomóc. Kiedy "Emma" mijała
Malen, wiał wiatr od lądu.
Henning długo przełykał ślinę.
- Czy możemy tutaj czekać?
- Powinniśmy chyba wracać do domu - powiedzia-
ła Saga pospiesznie. Była blada jak ściana. - Line nie
może zajmować się naszymi zwierzętami dłużej, niż
obiecała.
Nie powiedziała, co niepokoi ją najbardziej. %7łe miano-
wicie nie czuje się najlepiej po przeżytym szoku. A poza
tym wytrzęsło ją porządnie po drodze, najwyraz
niej jej to
nie posłużyło.
- Natychmiast wracamy, Henning. Tutaj jest nasz
adres, panie kapitanie. Proszę dać nam znać, jak tylko
będzie pan coś wiedział! To chodzi o rodziców tego
chłopca.
Kapitan skinął głową.
- Na pewno państwa zawiadomię. Mamy tu wielu
oczekujących, którzy mieszkają w hotelu. Ale myślę, że
powinniście wracać - zakończył spoglądając na Sagę.
- Wygląda pani na bardzo zmęczoną, w pani stanie...
- Tak - przyznała Saga. - Powinniśmy jechać do
domu.
Najszybciej jak to możliwe, pomyślała. Co prawda
zostały mi jeszeze trzy tygodnie, więc chyba nie ma
niebezpieczeństwa, ale chciałabym być w domu. Pod
opieką mojego lekarza. Tutaj nikt nic nie wie o przekleń-
stwie ciążącym na Ludziach Lodu.
Kiedy wychodzili z biura kapitana, Henning tak
mocno ściskał jej rękę, że traciła czucie w palcach. Ale
odpowiadała mu także uściskiem, bo wiedziała, co chło-
piec teraz przeżywa.
Taki jeszeze mały! Ona sama czuła nieznośne ssanie
w piersiach i w żołądku. Belinda! To najlepsze pod
słońcem drobne stworzenie, od urodzenia żle traktowane
przez najbliższych, które nareszcie znalazło bezpicezną
przystań u Viljara, gdzie znaczyła tak wiele, i dla niego,
i dla ich ukochanego synka. I Viljar, który właśnie
zaprowadził ład w swoim życiu!
Nie, Boże kochany, jeśli jest na świecie sprawied-
liwość, to spraw, żeby im się nic złego nie stało! Należę do
tych niewielu wśród Ludzi Lodu, którzy w Ciebie wierzą.
Ale zaprawdę, nie ułatwiasz mi zadania! Czy to są próby,
to czym nas doświadczasz? Naprawdę poddajesz próbie
naszą wiarę w Ciebie? W takim razie Marcel miał rację,
kiedy mówił, że to postawa mściwego, małostkowego
bożka, zapatrzonego tylko we własną wielkość.
Ale ja nie wierzę, że jesteś taki. Nie wierzę, że zechcesz
zadać taki ból temu dziecku!
Gdyby... Gdyby jednak stało się najgorsze... to obiecu-
ję, że go nie opuszczę. Będę dla niego jak matka, będę go
kochać tak samo jak własne dzieci. To wcale nie jest
wymuszona obietnica, bo trudno byłoby znalez
ć dziecko
bardziej niż on godne kochania.
Ach, Henning, że też to się musiało stać! Czy już nie
dosyć miałeś zmartwień i strachu o ojca, który sobie nie
dawał rady z losem, z potwornym cieniem, jaki na wasze
życie rzucało Grastensholm, i z powodu niechęci sąsia-
dów? Czy nie zasłużyłeś sobie na nagrodę za twoją
niezłomną lojalność wobec ojca? A tymczasem spada na
ciebie kolejne nieszczęście. Za co ta kara?
Objęła go mocno i zapewniała, że wszystko skończy się
dobrze. Są przecież razem i Saga nie opuści go, dopóki
rodzice nie wrócą.
Spokojne słowa pomogły mu, usłyszała, że odetchnął
lżej.
Gdy tylko koń odpoczął trochę i pojadł siana, mogli
ruszać. Wiedzieli, że przyjadą do domu póz
no, w środku
nocy, ale trudno. Teraz oboje tęsknili do bezpiecznych
czterech ścian.
Przez co najmniej dziesięć pierwszych kilometrów
jechali w milczeniu. %7ładne nie było w stanie nic mówić.
Saga rozpaczliwie starała się myśleć o czym innym,
próbowała koncentrować się na dziecku, a raezej na
dzieciach, które miały się urodzić.
Jaka szkoda, że nie będziesz mógł ich zobaczyć,
Lucyferze, powtarzała w duchu. Tak mi przykro z tego
powodu! Ale poza tym to myśl o nich przepełnia mnie
trudnym do opisania szczęściem. Dziękuję ci za nie,
najdroższy. Dziękuję! To mi dało nową siłę. Zrobię dla
nich wszystko, wszystko!
W końcu powiedziała do odrętwiałego Henninga:
- Statek nie zośtał odnaleziony, pamiętaj o tym! Nie
znaleziono najmniejszego śladu. Musimy to użnać za
dobry znak. Może ster mają uszkodzony, albo co innego,
i statek zaczął dryfować? Jest teraz gdzieś na morzu.
A sztorm przecież ustał i mnóstwo kutrów i łodzi
wyruszyło na poszukiwania.
Skinął głową bez słowa. Siedział sztywny i patrzył
przed siebie. Po chwili usłyszała, jak szepnął cicho: [ Pobierz całość w formacie PDF ]