[ Pobierz całość w formacie PDF ]

A więc idealne dla mnie, Tkacza Iluzji pracującego przede wszystkim wyobraz
-
nią. Czas przestał dzielić się na godziny. Istniały tylko dzień i noc, świt i zmierzch.
Gdy byłem głodny  łowiłem ryby lub zbierałem owoce. Pracowałem wtedy, gdy
uznawałem to za stosowne. Oznaczało to całe dnie lenistwa, spędzane na niekoń-
czących się zabawach z Pożeraczem Chmur i jego siostrzyczką.
Jak już wspomniałem, jest najbardziej uroczym stworzeniem, jakie spotkałem
w życiu. Nie ma nic ładniejszego od malutkiego smoka, może z wyjątkiem puszy-
stego kotka. Gdy przybyłem na wyspę, smoczątko miało dopiero parę miesięcy.
Pazur i A
agodna nie wymyślili jeszcze dla niej żadnego imienia. Nie spieszyli się,
jak to smoki. Nazywali ją po prostu  małą lub  szczenięciem .
Bezimienne dziecko było barwy rudo-brązowej, niczym wypalona w piecu
cegła. Przy tym tak bardzo przypominało małego pieska lub grubiutkie lisiątko,
że wkrótce zacząłem nazywać ją  Liska i tak już zostało.
Liska była zachwycona swoim dużym bratem. Podziwiała go bezgranicznie
i starała się naśladować. Z
miesznie to wyglądało, gdy obok dostojnie kroczące-
go olbrzyma toczyła się ruda kulka. Potykała się na dołkach w piasku i machała
bezużytecznymi jeszcze skrzydełkami, sterczącymi na grzbiecie niczym dwa wa-
chlarzyki.
Gdy Pożeracz Chmur kładł się, łaziła po nim, jak po pagórku. A
apki obsuwały
się jej na śliskiej sierści. Spadała, koziołkując, na łeb, na szyję. Zsuwała się, szo-
rując kosmatym zadkiem po skrzydłach brata, niczym po stromym stoku wzgórza.
Turlała się w piasku, otrzepywała potem, skacząc jak sprężynka. Pożeracz Chmur
pokazał jej, jak biegać w kółeczko, trzymając w zębach własny ogon. Odtąd była
to jedna z najulubieńszych zabaw Liski. Doskonale wiedzieliśmy z Pożeraczem
Chmur, że większość jej póz, podskoków i zaczepek jest po prostu na pokaz. Ko-
kietowała nas obu, by zwrócić na siebie uwagę, zdobyć jeszcze trochę pieszczot
i rozrywki. Zupełnie nam to nie przeszkadzało. Uwielbialiśmy Liskę i rozpiesz-
czaliśmy ją, ile się dało. Pożeracz Chmur bawił się z nią po smoczemu, a ja po
ludzku, co pewnie było dla niej miłą odmianą. Brat zabierał ją na polowania na
nieruchawe kraby  zwierzynę w sam raz dla kilkumiesięcznego szkraba. Zno-
sił jej kolorowe ptaki (oczywiście martwe). Bawiła się nimi, włóczyła po ziemi
i oskubywała z piór. Ja zabawiałem smocze dziecko iluzjami. Wznosiłem też dla
niej budowle z wilgotnego piasku, gdzie mogła chować się lub kopać nory, zmie-
niając dowolnie tę jednorazową architekturę.
Upał panujący w tych rejonach świata sprzyja nieróbstwu. Zwłaszcza, że je-
dzenie w większości wisi na drzewach. Mógłbym żywić się wyłącznie owocami,
77
gdyby nie potrzeba odmiany. Do jednego jednak przymuszałem się bez względu
na pogodę, stan ducha, czy atrakcyjność zajęć, jakie proponował Pożeracz Chmur.
Systematycznie prowadziłem notatki. Sporządzałem rysunki i opisy, zapełniając
ciągami drobnych znaków kolejne stronice. Koncentrowałem się głównie na Li-
sce, uważając ją za najwdzięczniejszy obiekt obserwacji. Który z moich  kole-
gów z Kręgu mógłby pochwalić się, że nosił na rękach smocze szczenię? Kto
widział, jak matka karmi je częściowo przeżutym i strawionym mięsem (skądinąd
okropny widok)? Albo jak maluch ugania się za długonogą jaszczurką, dziarsko
wznosząc do góry puchaty ogonek?
Przez środek czwartej strony biegnie krzywy zygzak  pamiątka pozosta-
wiona przez rysik za sprawą Liski. Mała bestia uznała, że bose nogi zwieszone
z brzegu hamaka mogą być świetnym obiektem ataku. Skoczyła i wbiła mi swoje
cztery ząbki w kostkę. Pożeracz Chmur uważał to za dobry żart. Ja byłem mniej
zachwycony. Ojciec wbijał mi do głowy, że w gorącym klimacie nawet drobne
skaleczenia mogą przysporzyć kłopotów.
Liska jest uroczym, ciekawskim, pełnym werwy dzieckiem. Lubi więc bawić
się i psocić. Chłonie świat całą niewielką osobą. Jest też smokiem i mogłem spo-
dziewać się po niej podobnych cech, jak u Pożeracza Chmur. Rzeczywiście 
ma zadziwiającą pamięć. A
agodna i Pazur zapoznawali córeczkę z zawiłościami
smoczego języka. Pożeracz Chmur równolegle uczył ją lengorchiańskiego. Dołą-
czałem do jego lekcji, wzbogacając je mirażami. Liska uwielbia moje  obrazki .
Nie zauważyłem, by Liska robiła się większa, czy cięższa, lecz zmieniała się
w pewien sposób. Była coraz sprawniejsza, szybsza, zbierała doświadczenia. Co-
raz więcej rozumiała słów, próbowała mówić.
Na latanie miał przyjść czas dużo póz
niej, gdy małe skrzydła urosną i wzmoc-
nią się, czyli za około dwadzieścia lat. To samo dotyczyło legendarnych zdolności
regeneracji oraz przemian w dowolne stworzenie. A
agodna twierdziła z dumą, że
Liska jest bardzo udanym dzieckiem, lecz jednocześnie przyznawała, iż mieści się
w smoczych normach.
Tym bardziej zaskoczyło mnie wydarzenie, które przewróciło do góry nogami
fundamentalną teorię smokologii i z pewnością da do myślenia wszystkim zajmu-
jącym się tą dziedziną.
* * *
Nocami fale przypływu wdzierają się na ląd. Pracują cierpliwie i z pośpie-
chem, wybierając ustępliwy piasek. Mają czas tylko do świtu. Pozostawiają po
sobie pamiątki w postaci płytkich zatoczek i stawów wypełnionych nagrzaną od
78
słońca wodą. Znajdowałem w nich wodorosty, drobne żyjątka morskie i odłam-
ki korala. Przyjemnie było chlapać się w tych dołkach. Były bezpieczniejsze niż
otwarte wody, gdzie łatwo stąpnąć na kolczastego jeżowca lub napotkać  pannę
morską  wydęty pęcherz zaopatrzony w ostre haczyki i jadowite macki.
Leżałem w jednej z takich sadzawek, wyciągnięty na całą długość, z głową
na jednym brzegu, a piętami na drugim. Załatwiłem już wszystkie sprawy za-
planowane na ten dzień  nazbierałem drewna, oprawiłem ostronosa, którego
złowił dla mnie Pożeracz Chmur, skończyłem kolejny wpis do notatnika i złapa-
łem nowego motyla do kolekcji przeznaczonej dla ojca. Uznałem, że to wystarczy
i leniłem się cudownie, marnotrawiąc czas, jak to potrafią tylko chłopcy w moim
wieku.
Poprzez rzęsy dostrzegłem rozmazaną, rudą plamę. Coś trąciło mnie w brzuch.
Gwałtownie uniosłem głowę, szeroko otwierając oczy. To była tylko Liska. Psot-
nica znów na mnie skoczyła, lecz z
le obliczyła odległość. Impet przerzucił ją dalej
i teraz siedziała zanurzona w słonej wodzie po samą szyję. Oczekiwałem strachu,
szamotaniny, ucieczki z okropnego, mokrego miejsca. Liska rozglądała się, bar-
dziej zdziwiona i zainteresowana nowością niż przestraszona. Strzygła uszami,
szeroko otwierała ciemnoczerwone oczka, lśniące jak dwie wiśnie. Bezgranicznie [ Pobierz całość w formacie PDF ]