[ Pobierz całość w formacie PDF ]

przypuszczać.
- Zostawmy.
- Może jednak cię lubię - dodała trochę już pogodniej. - Po urodzeniu Chrisa było
jeszcze gorzej, o ile w ogóle to możliwe. Chuck nie ukrywał swoich romansów. Nie chcę
go usprawiedliwiać, ale podejrzewam, że chciał zmusić Abby do rozwodu dla jej
własnego dobra. Kiedy się w końcu na to zdecydowała, chyba dopiero wtedy uświadomił
sobie, jak wiele traci.
- Chcesz powiedzieć, że Abby złożyła pozew o rozwód?
- Tak. Mogłaby oskubać go do gołego - ja na jej miejscu na pewno bym tak zrobiła
58
- ale nie zarzuciła mu niewierności i nie żądała alimentów. Chciała tylko farmy i jakiegoś
skromnego wsparcia dla dzieci. Miał wtedy romans z Lori Brewer i niez
le się zabawiali. W
którymś momencie jednak to do niego dotarło. %7łe wyścigi już go tak nie podniecają i
rekompensuje to sobie innymi rzeczami. Ze ma żonę, która mimo wszystko przy nim
trwa, i dwóch cudownych synów, których zostawił, bo wybrał życie mogące przynieść
tylko smutek i nieszczęście. Wiem, co czuł, bo dzwonił do mnie kilka dni przed ostatnim
wyścigiem. Bóg wie po co. Bynajmniej mu nie współczułam. Mówił. że dzwonił do Abby i
prosił ją, żeby się jeszcze zastanowiła, ale odmówiła. Chciał, żebym się za nim wstawiła.
Poradziłam mu, żeby wydoroślał. Kilka dni póz
niej zginął.
- A ona została z wyrzutami sumienia, bo zamierzała się z nim rozwieść.
- Widzę, że rozumiesz. - Chantel nerwowo bębniła palcami o płot. - Nie można jej
było tego wyperswadować, przekonać, że nie powinna się karać za jego śmierć.
Dylan miał dość problemów z własnym poczuciem winy, ale uczepił się ostatnich
słów Chantel.
- Co masz na myśli, mówiąc: karać?
- Czy zastanawiałeś się kiedyś, jak trudno musi być utrzymywać tę farmę,
wychowywać dwoje dzieci? Nie mówię o stronie emocjonalnej czy fizycznej, ale
finansowej.
- Rockwell miał mnóstwo pieniędzy.
- Rockwell miał i Janice Rockwell miała. I ma. Abby nie dostała ani grosza. -
Chciał jej przerwać, ale potrząsnęła głową. - Janice tego dopilnowała.
Dylan znieruchomiał. Przypomniał sobie teraz to wszystko, co powiedział Abby
tamtego ponurego, deszczowego dnia, kiedy zobaczył, że wrzuca do torebki gumowe
rękawiczki. Czy kiedykolwiek o tym zapomni?
- Jak więc daje sobie radę?
- Wzięła pożyczkę.
Dlaczego mu o tym nie mówiła? Dlaczego nie zaufała mu na tyle, by wyznać to, o
czym w tej chwili dowiedział się od Chantel? Niech diabli wezmą jej dumę! Czyż nie miał
prawa wiedzieć?
59
Lecz czy naprawdę jej dumę? A może jego? Tak, to jego duma została urażona,
duma dziennikarza i mężczyzny. Abby wiedziała, co on o niej myśli, i mimo wszystko go
przyjęła.
- Dlaczego mi to wszystko mówisz?
- Bo ktoś musi ją przekonać, że to nie była jej wina, że nie mogła zapobiec temu,
co się stało. Myślę, że ty możesz to zrobić. Myślę, że możesz uczynić ją szczęśliwą.
Spojrzała mu w oczy. Dumnie, groz
nie, wyzywająco.
- Niesamowita z ciebie kobieta. %7łe też od razu tego nie zauważyłem - rzekł z
uśmiechem.
Ona też się uśmiechnęła.
- Tak. Ja też parę rzeczy u ciebie zauważyłam dopiero teraz.
- Chantel, limuzyna przyjechała! - zawołała Maddy.
- Już idę - odkrzyknęła Chantel: - I jeszcze jedno, Dylan. Jeśli skrzywdzisz
Abby, będziesz miał ze mną do czynienia.
- Rozumiem.
Wyciągnął do niej rękę, a ona ją przyjęła.
- %7łyczę ci powodzenia.
- Dzięki.
Pożegnania były długie i pełne łez. Maddy podeszła do Dylana i uściskała go
mocno i serdecznie.
- Masz szczęście! Uważam, że jesteś dla niej odpowiednim człowiekiem -
szepnęła mu do ucha, cofnęła się o krok i uśmiechnęła. - Witaj w rodzinie, Dylan.
Ben i Chris mieli coś ciekawszego do roboty niż całowanie dziadków i ciotek.
Zainteresowani byli tylko i wyłącznie limuzyną, naciskali wszelkie możliwe guziki i klamki,
trąbili, włączali i wyłączali radio oraz wycieraczki. %7łeby rodzina mogła w końcu odjechać,
Abby musiała synów wyciągać siłą. [ Pobierz całość w formacie PDF ]