[ Pobierz całość w formacie PDF ]

Siedzieli u stołu długo, potem obyczajem niemieckim pląsy się rozpoczęły, ale Lukierda,
opierając się, ledwie raz do nich wyciągnąć dała. Przeszła jak cień, chwiejąc się. Skarżyła się
na znużenie podróżą i wymknęła do komnat swoich, w których progu czekała na nią niespo-
kojna stara piastunka Orcha. Tej od wyjazdu ze Szczecina oczy od łez nie osychały.
Orcha kochała swą panią jak dziecię, wykołysała ją na rękach wszystkich pieśni uczyła.
Ujrzawszy bladą, słaniającą się, upadającą pod ciężarem sukien swych, łańcuchów i złotych
brzemion, pochwyciła ją silnymi rękami i gwałtownie zatrzasnęła drzwi, aby dziecię jej mo-
gło odpocząć same... z nią tylko. Lukierda obejrzała się po izbach. Wszystko tu obce jej było.
Wspaniałe stały i strojne, ale to, w co je przybrano, spuścizna po Przemka matce, wiało zbu-
twieniem i stęchlizną. Powietrze jakieś trupie czuć było w komnatach, które długo stały puste
i zamknięte.
Nie były to jej wesołe izdebki na zamku w Szczecinie, z których na rozlane szeroko dokoła
wody patrzyła i na łąki zielone. Z okien widać było wały wysokie, mury szare, jakby ściany
więzienne. Zakryła oczy Lukierda i rozpłakała się. Orcha ją objęła rękami i przytuliła do się
29
powisemko (z ukr.)  pęk, pasemko
27
bie. W niemym uścisku pozostały tak chwilę, a stara piastunka, czując omdlewającą panią,
poczęła z niej żywo zdejmować, zrywać, zrzucać łańcuchy, kolce30, pas i suknie, co ją swym
ciężarem przygniatały.
 Uspokój się, gołąbko moja! Uspokój! Zamknęłam ja drzwi, nie wpuścimy nikogo!
 A! Jaki to zamek straszny! Jak grób!  wyjąknęła Lukierda.
Orcha pewnie myślała toż samo, ale się słowem nie odezwała, nie chciała dodawać jej bó-
lu. Spiesznie, posadziwszy na łożu, rozdziawała swą księżnę, gdy do drugich drzwi gwałtow-
nie dobijać się zaczęto.
Lukierda strwożyła się i drżeć mocniej zaczęła, ale Orcha, podbiegłszy, za drzwiami usły-
szała głosy niewieście. Był to nowy dwór księżnej, który się dobijał do swej pani. Na czele
jego szła ochmistrzyni, zamaszysta i otyła, cała we wstęgach i galonach31, znana we dworze
Niemka Berta, która za czasów księżnej32 Elżbiety dziewką przy niej była. Wyszczekana, zła,
zazdrosna, chciwa, zalotna jeszcze, choć jej lat czterdzieści przeszło, pewna siebie, bo miała u
Przemka łaski, parła się dumna, dopominając praw swoich. Mówiono o niej, że księciu się
zasługiwała, mimo duchownych i wojewody, pomagając do pokątnych miłostek.
Berta już się znała z Miną. Szła do swej nowej pani uprzedzona przeciw niej, na piastunkę
gniewna, że się jej tu wdzierała, wiodąc za sobą sześć dziewcząt służebnych dobranych tak
krasą i zdrowiem, aby panią zaćmiły. Wszystkie one patrzały dziko, zuchwale, śmiało. Orcha
chciała im wzbronić wstępu, gdy samowolna Bertocha poparła drzwi z całej siły i gwałtem
wtargnęła do sypialni, poczynając od głośnej kłótni.
 Cóż to? Nie wiecie, że ja tu za rozkazaniem książęcym starszą jestem?!  krzyknęła bio-
rąc się w boki.  Tu nie ma prawa nikt około pani mej chodzić, krom mnie i sług!
 Ja jestem jej piastunką!
 Nie dzieckoż ona! Piastunki jej nie trzeba!  roześmiała się Bertocha.
Spór wszczął się u drzwi, którego Lukierda płacząc słuchała. W obawie, ażeby jej piastun-
ki nie odebrano, półrozebrana do drzwi pobiegła. Widząc ją nadchodzącą, dziewczęta cieka-
wie wyciągnęły szyje, wytrzeszczały oczy, śmiejąc się i mrugając. Bertocha stała wcale nie-
ulękniona.
 Ja tu, nie kto, jestem starszą do usług waszych!  zawołała.
 Na Boga, zostawcież mi piastunkę moją!  odpowiedziała, płacząc, Lukierda.  Ja niko-
go oprócz niej nie potrzebuję, słaba, odpocząć muszę.
 Możesz Wasza Miłość spoczywać  poczęła zuchwale Bertocha  my na obcych się zdać
nie chcemy, nam tu usługa należy!
 Ona mi nie obca! Wyście obce!  z płaczem odparła Lukierda.  Idz
cie! Ja rozkazuję!
Głosu jej brakło, a Bertocha przerwała:
 Pierwszy u mnie rozkaz mego pana!
Gdy się tak spierano u progu, dziewczęta wszystkie wcisnęły się już do izby, Bertocha
wpadła do środka i zaczęła gospodarzyć. Nie zważając na księżnę, porwała suknie zdjęte,
dawała rozkazy służebnym. Orcha, uspokajając, odprowadziła Lukierdę ku łożu. Niepotrzeb-
nej usługi zbyć się nie było można. Księżna płakała, a dziewczęta prychały, śmiały się kręcąc
i popychając po sypialni. Ażeby coś robić i niby służyć do czegoś, nalewały wodę do misy,
przenosiły dzbany, targały opony33, zasuwały i odsuwały okna, nie mogąc szyderskich utulić
śmiechów.
Nie wdając się już w spory z nimi, Orcha dawała im czynić, co chciały, sama zasiadła przy
dziecku swym, postanowiwszy nie opuszczać go, choćby się bronić przyszło siłą. Ręką kon-
30
Kolce  rodzaj bransoletki.
31
Galony  tu: obszywka sukni taśmą złotą lub srebrną.
32
w pierwodruku omyłkowo: królowej
33
Opony  oznaczają zarówno kotary, jak zasłony przy łożach i makaty przybite do ścian.
28
wulsyjnie zaciśniętą trzymała ją za szatę Lukierda. Bertocha snuła się dokoła, zachodziła ze
wszystkich stron, zagadywała na próżno, w końcu gniewna a uparta siadła na ławie dziew-
czętom rozkazawszy, aby do drugiej izby odeszły.
Ze znużenia i płaczu usnęłaby była może Lukierda, bo już i noc nadeszła, ale krzyki na [ Pobierz całość w formacie PDF ]