[ Pobierz całość w formacie PDF ]

w końcu któraś spadła na ście\
kę. Kiedy ją wszak\
e upiekli, okazała
się wstrętna w smaku, tote\
wyrzekli się strzelania do tych stworzeń.
Dokuczało im równie\
pragnienie, bo wody nie mieli ze sobą du\
o, a
jak dotąd nie spotkali z
ródła ani strumienia. Tak się powodziło
wędrowcom, gdy nagle pewnego dnia ujrzeli potok przecinający drogę
w poprzek. Płynął wartko, a woda w nim była czarna, czy mo\
e tylko
taka się wydawała w mroku. Dobrze zrobił Beorn, \
e przestrzegł
krasnoludów, inaczej z pewnością rzuciliby się pić tę wodę, nie
zwa\
ając na brzydki kolor, i napełniliby puste skórzane wory u
brzegów potoku. Mając jednak w pamięci przestrogę, myśleli tylko o
tym, jak się przeprawić suchą nogą. Kiedyś istniał tu drewniany
most, teraz wszak\
e przegniłe deski zapadły się i jedynie parę
połamanych pali sterczało przy brzegu.
Bilbo ukląkł na skarpie i wytę\
ając wzrok krzyknął:
- U drugiego brzegu widzę łódz
! Czemu\
, do licha, nie po tej stronie!
- Jak oceniasz odległość? - spytał Thorin, krasnoludy bowiem zdą\
yły
się ju\
przekonać, \
e hobbit ma lepszy od nich wzrok.
- To nie bardzo daleko. Około dwunastu łokci, jak myślę.
- Dwanaście? Mnie się zdawało, ze trzydzieści co najmniej. Co
prawda oczy ju\
mi nie słu\
ą tak dobrze jak sto lat temu. No, ale
dwanaście łokci czy cała mila na jedno dla nas wychodzi. Nie
przeskoczymy, a przeprawy w bród ani wpław nie mo\
emy ryzykować.
- Czy któryś z was nie umiałby przerzucić liny?
- Có\
by nam z tego przyszło? A
ódz
jest z pewnością uwiązana, nie
przeciągniemy jej, choćby się udało ją zahaczyć, co bardzo wątpliwe. -
Nie zdaje mi się, \
eby ta łódz
była uwiązana - rzekł Bilbo - ale w tym
mroku trudno dostrzec wyraz
nie. Wygląda raczej na to, \
e ją po
prostu wyciągnięto na brzeg, który po tamtej stronie jest niski w
miejscu, gdzie ście\
ka schodzi do wody.
- Dori jest najsilniejszy, ale Fili najmłodszy i wzrok ma bystrzejszy
- powiedział Thorin. - Chodz
no tu, Fili. Czy widzisz łódkę, o której
pan Baggins mówi?
Fili miał wra\
enie, \
e widzi, a gdy wpatrywał się w ciemność dość
długo, by nabrać dokładniejszego pojęcia o kierunku i odległości,
towarzysze podali mu linę. Mieli ze sobą sznury, wybrali więc
najdłu\
szy, uwiązali u końca jeden z du\
ych \
elaznych haków,
których u\
ywali przyczepiając worki do rzemiennych szelek na swych
ramionach. Fili ujął linę mocno, nabrał rozmachu i cisnął ją poprzez
strumień.
Z pluskiem wpadła do wody.
- Za blisko - orzekł Bilbo wpatrując się w mrok. - Parę stóp dalej, a
byłaby trafiła do łodzi. Spróbuj jeszcze raz. Chyba czar nie jest taki
potę\
ny, \
eby ci mógł zaszkodzić, jeśli dotkniesz mokrej liny. Fili
jednak dość podejrzliwie patrzał na hak, gdy przyciągnąwszy linę z
powrotem, ujmował go znów w garść. Tym razem zamachnął się
jeszcze silniej ni\
poprzednio.
- Tylko spokojnie - rzekł Bilbo. - Rzuciłeś hak a\
na skraj lasu po
drugiej stronie rzeki. Z
ciągaj teraz linę powoli - Fili posłusznie zaczął
ściągać linę. Bilbo znów zakomenderował: - Ostro\
nie! Ju\
le\
y w
łodzi. Byle teraz hak chciał chwycić!
Hak chwycił, lina się naprę\
yłą, lecz na pró\
no Fili usiłował ją
przyciągnąć. Najpierw Kili, potem Oin i Gloin pospieszyli z pomocą.
Ciągnęli razem z całych sił i nagle wszyscy przewrócili się na wznak.
Bilbo jednak czuwał: natychmiast chwycił linę, a potem ju\
kijem
przytrzymał czarną łódeczkę zbli\
ającą się w poprzek nurtu do
brzegu. - Na pomoc! - krzyknął.
W samą porę przyskoczył Balin i chwycił łódkę, nim ją prąd uniósł
w dół strumienia.
- A jednak była uwiązana - rzekł Balin ogladając zerwany koniec
sznura, zwisający u burty. - Nie ma co, dobrzeście ciągnęli, chłopcy, a
na szczęście nasza lina była od tej mocniejsza.
- Kto się przeprawi pierwszy? - spytał Bilbo.
- Ja - powiedział Thorin - a ze mną razem ty, Fili i Balin. Tylu
naraz pomieści łódka. Potem przepłynie Kili, Oin, Gloin i Dori,
następnie Ori, Nori, Bifur i Bofur, a ostatni - Dwalin i Bombur.
 - Zawsze jestem na ostatku i ju\
mi się to sprzykrzyło - rzekł
Bombur. - Dziś kolej na kogoś innego.
- Nie trzeba było tak sadłem obrastać. A skoroś najgrubszy, musisz
płynąć z najl\
ejszą załogą. Nie sprzeciwiaj się rozkazom, bo się to z
le
skończy.
- Nie ma wioseł. Jak odepchniecie łódkę z powrotem na ten brzeg? -
spytał hobbit.
- Podajcie mi drugą linę i jeszcze jeden hak - odezwał się Fili, a gdy
dostał, czego potrzebował, cisnął znów linę w ciemność przed siebie, [ Pobierz całość w formacie PDF ]