[ Pobierz całość w formacie PDF ]

 Te opowieści są prawdziwe. Przysięgam ci. Przysięgam na wszystko, co
kocham. I teraz on wrócił, żeby się zemścić. Dla niego walka się nie skończyła,
Piotrusiu  on chce, żebyś wrócił. On wie, że pójdziesz za Jackiem i Maggie na
koniec świata i jeszcze dalej, i na miły Bóg, musisz znalez
ć jakiś sposób, żeby to
zrobić! Tylko ty możesz uratować twoje dzieci. Nie policja. Ani ktokolwiek inny.
Tylko ty. Musisz znalez
ć jakiś sposób, żeby tam wrócić. Musisz sobie przypo-
mnieć, Piotrusiu  czy nie wiesz, kim jesteś?
To powiedziawszy puściła go i wyjęła mu książkę z rąk. Kartkowała ją po-
spiesznie i nagle się zatrzymała. Stuknęła palcem w jedną ze stron.
Książka była otwarta na rysunku, na którym Piotruś Pan stał z rozstawionymi
stopami, trzymał ręce na biodrach i przekrzywiał głowę, jakby miał zaraz zapiać.
Wendy czekała, wypatrując w jego oczach jakiegoś przebłysku pamięci. Nie-
stety, na próżno.
Dzwoneczek
Kiedy Moira wróciła z filiżanką herbaty dla Wendy, Piotr natychmiast wstał
i nie oglądając się wyszedł pospiesznie z pokoju; chciał uciec za wszelką cenę
i mruczał pod nosem, że musi jeszcze raz coś sprawdzić. Sam zdziwił się swoją
reakcją. Czuł, że nie może zaczerpnąć tchu, jakby się dusił. Przechodząc koryta-
rzem ze światła w mrok z trudem powstrzymywał się od tego, by nie biec.
Czy wszyscy oszaleli?
To już było bardzo niedobrze, że ktoś, kto porwał jego dzieci  a Piotr był
już teraz absolutnie przekonany, że ma do czynienia z porwaniem  opętany
był tą idiotyczną opowieścią o Piotrusiu Panie. Ale żeby jeszcze Babcia Wendy
wierzyła w to i wymyślała jakieś historie sklecone z rodzinnej przeszłości i bajek
tak, tego już było doprawdy za wiele. Nie przypuszczał, że stan umysłowy Wendy
tak bardzo pogorszył się w ostatnich latach. A może to tylko rezultat napięcia po
tym, co się stało.
Piotr zwolnił kroku i obmacał rękami całe ciało. Po chwili zatrzymał się, oparł
o ścianę i objął się w pół, jak gdyby ze strachu, że zaraz rozpadnie się na kawałki.
Co tak naprawdę się tu wydarzyło? Kto to zrobił? To musiał być jakiś jego
osobisty wróg, ktoś, kto go znał i nienawidził. W innym przypadku list mógłby
być skierowany równie dobrze do Moiry, czy do państwa Banningów, a nie do
niego. Skrzywił się. To jakiś dowcip. Jak. Hak pisze do niego. Uderzył bezsilnie
pięścią w dłoń. To mógł być jakiś jego konkurent, zły, że to Piotr otrzymał ten
kontrakt; porwał dzieci, żeby zmusić go do rezygnacji.
Zatrząsł się. Co powinien zatem robić? Co mógłby zrobić?
Odepchnął się od ściany i poszedł dalej, wyczerpany psychicznie i fizycznie.
Po drodze zdał sobie sprawę, że ma rozpiętą kamizelkę, a spod niej wystaje po-
rozpinana koszula. Wygląda okropnie. Powinien się trochę przespać. Powinien
wrócić do Moiry i Wendy, i powiedzieć im, że wszystko będzie dobrze. Niestety,
nie bardzo mógł w to uwierzyć.
Zacisnął mocno oczy. Jack i Maggie  czy kiedykolwiek sobie wybaczy?
Nagle znalazł się przy drzwiach dziecinnego pokoju. Przez chwilę przyglą-
dał się im, rysie biegnącej wzdłuż ściany, dziurze po nożu, który przyszpilał tę
47
przeklętą kartkę. Dotknął śladów palcami, jak gdyby chciał w ten sposób odkryć
kryjącą się za nimi prawdę.
Potem pchnął drzwi i wszedł do środka.
Pokój wyglądał tak samo jak przedtem, ciemny, pusty i przerażający. Okna
były znów zamknięte, koń na biegunach ustawiony, łóżka i pościel na swoim miej-
scu. Jak zwykle paliły się nocne lampki, a ich spokojne światło rozpraszało mrok.
Zabawki i książki leżały jeszcze porozrzucane na podłodze. Bagaż dzieci został
złożony za biurkiem.
Piotr patrzył przez chwilę nieprzytomnym wzrokiem na pokój, a potem pod-
szedł do okna i otworzył je; firanki zatańczyły na wietrze i poczuł na twarzy świe-
ży powiew nocy. Spojrzał w niebo, na którym zza chmur znów ukazały się gwiaz-
dy.
Piotr pomyślał nagle o wszystkich zaprzepaszczonych okazjach, aby być ra-
zem z Maggie i Jackiem, o wszystkich szansach, które przeciekły mu przez palce
i o nie dotrzymanych obietnicach. Mecz Jacka  czyż nie zjawił się za póz
no?
Przedstawienie Maggie  przyszedł, ale ile uwagi jej poświecił? Za każdym ra-
zem, kiedy oni chcieli się z nim bawić  czyż nie był zawsze zbyt zajęty?
 Gdybym miał jeszcze jedną szansę  pomyślał z rozpaczą.   Gdybym
tylko mógł mieć ich znów przy sobie. . . 
Do oczu napłynęły mu łzy. Usiłował je powstrzymać, ale na próżno; w końcu
poddał się i wybuchnął płaczem, pochylając głowę; drżały mu ramiona, a ręce
wpijały się do bólu w okienną ramę.
Nagle musnął go po twarzy rąbek firanki. Piotr odtrącił go z irytacją i znów
spojrzał w niebo. I wtedy zobaczył światło.
Z nieba ku ziemi pędziła cudowna, tańcząca iskra.  Spadająca gwiazda  [ Pobierz całość w formacie PDF ]