[ Pobierz całość w formacie PDF ]

Hailey, zdumiona, wpatrywała się w fotografię. Zupełnie o niej zapomniała.
RS
46
Książkę kupiła jeszcze w Anglii, zaczęła czytać, lecz nie skończyła.
Przywiozła ją ze sobą, kiedy stamtąd uciekła. Spojrzała teraz na Calluma i
poczuła przemożną chęć opowiedzenia mu wszystkiego. Może łatwiej będzie
otworzyć serce przed kimś, kto wie, co to rozpacz i cierpienie? Widząc jej
wahanie, Callum spytał:
- To twój mąż i syn? Hailey potrząsnęła głowa.
- Nie. Byłam nianią Erica. Zmarł przy mnie, to znaczy kiedy był pod moją
opieką.
Powiedziała to. Powiedziała to, czego nikt inny nie odważył się
powiedzieć. Ani rodzice, ani siostry, ani Paul. Chociaż oczy Paula mówiły
więcej niż usta.
Callumowi serce na moment przestało bić w piersi.
- Możesz zacząć od początku? - poprosił.
Hailey kiwnęła głową. Kciukiem pogładziła ukochaną twarz Erica na
zdjęciu. Tamtego dnia wszyscy troje byli bardzo szczęśliwi.
- Przez trzy lata mieszkałam w Londynie. Wyjechałam, bo chciałam
rozwinąć skrzydła. Spróbować czegoś innego. Oprócz dyplomu położnej
miałam ukończone studia z doradztwa...
- Nic dziwnego, że tak dobrze potrafisz słuchać - wtrącił Callum
Och, tak. Słuchanie o cudzych problemach to moja specjalność, pomyślała
z ironią.
- Przez pewien czas pracowałam w ośrodku dla uchodz
ców. Zajmowałam
się dziećmi. To była naprawdę ciężka praca. Nie tyle wyczerpująca
fizycznie, co psychicznie. Wiesz, co mam na myśli. - Callum przytaknął
ruchem głowy. Wyobrażał sobie, jakie problemy mają dzieci z takiego
ośrodka. - Potem dostałam posadę na oddziale pediatrycznym w jednym z
większych szpitali. Przepracowałam tam ponad rok. - Hailey zamilkła.
Callum cierpliwie czekał. Nie chciał jej popędzać.
- Paul pracował w tym samym szpitalu jako farmaceuta - podjęła. -
Spodobał mi się, nawet bardzo. %7łona go zostawiła, kiedy Erie był malutki, a
niania, która opiekowała się dzieckiem, zrezygnowała i Paul szukał kogoś na
jej miejsce. Erie miał pięć lat i był słodki.
- Callum znowu kiwnął głową, chociaż domyślał się już dalszego ciągu. -
Niedługo po tym, jak się poznaliśmy, Paul zaproponował mi, żebym podjęła
się opieki nad jego synkiem. Zgodziłam się. Chciałam robić coś innego i
chociaż pensja nie była oszałamiająca, miałam zapewnione mieszkanie i
wyżywienie, więc w sumie propozycja była korzystna.
RS
47
Ale było coś jeszcze poza pracą, pomyślał Callum, pamiętając o scenie
rodzinnej utrwalonej na zdjęciu.
- Zakochałaś się w Paulu, prawda? - spytał. Hailey zerknęła na niego.
Callum patrzył na nią z beznamiętnym wyrazem twarzy.
- Kilka miesięcy póz
niej zostaliśmy kochankami.
- Aha! To stąd ta zasada o unikaniu bliższych kontaktów z kolegami z
pracy, pomyślał Callum, pamiętając nie tak dawną rozmowę w
pomieszczeniu z basenami. Jak ktoś raz się sparzy, to potem jest podwójnie
ostrożny. - Było cudownie. Naprawdę fantastycznie. Sprawy zaczęły się
komplikować mniej więcej trzy miesiące przed śmiercią Erica. Na scenie
pojawiła się żona Paula. Chciała do niego wrócić.
Hailey do końca życia będzie pamiętała tamten dzień. Fotografia, którą
trzymała w ręce, została zrobiona tuż przed powrotem Donny. Potem już
nigdy nie byli równie szczęśliwi.
- Aha! - wyrwało się Callumowi. Co innego mógł powiedzieć? Dla Hailey
to musiał być ciężki cios.
- Paul... - Hailey zająknęła się. - Paul był w rozterce, ale kierował się
dobrem Erica. Zerwał ze mną.
- Zamilkła. Osaczyły ją wspomnienia. Pewnego dnia wróciła do domu i
zastała Paula i Donnę w łóżku. Chociaż minęły dwa lata od tamtych
wydarzeń, zadra w sercu pozostała. - Idylla trwała dwa miesiące. Ze względu
na Erica nadal u nich pracowałam, ale sytuacja stawała się nie do zniesienia.
- Musiało ci być bardzo ciężko patrzyć na nich dwadzieścia cztery godziny
na dobę - rzekł Callum głosem pełnym zrozumienia i współczucia.
Hailey przytaknęła ruchem głowy.
- I było. Ale po ośmiu tygodniach Donna znowu odeszła i teraz się cieszę,
że wytrwałam. Paul i Erie byli zdruzgotani. A niecały miesiąc póz
niej Erie
zmarł.
Callum podniósł butelkę z piwem do ust i spojrzał na Hailey. Siedziała,
wpatrując się w fotografię.
- Jak to się stało? - spytał po chwili.
- Zapalenie opon. Cały dzień spędziliśmy poza domem. Zrobiliśmy
zakupy, potem poszliśmy do Muzeum Historii Naturalnej. Uwielbiał tam
chodzić. Był zmęczony. Oboje byliśmy zmęczeni. Kiedy póz
nym południem
zasnął przed telewizorem, nie wzbudziło to moich podejrzeń. - Callum
zamknął oczy. W głosie Hailey było tyle poczucia winy, że dałby wiele, by
RS
48
móc jej uświadomić daremność samooskarżania się. - Kiedy Paul wrócił z
pracy, Erie nadal spał. Paul chciał go obudzić, ale mu się nie udało.
A
zy pociekły po policzkach Hailey. Otarła je. Ostatni raz płakała kilka
miesięcy temu.
Callum przyglądał się jej. Nic dziwnego, że tak się obawiała, iż coś się
może stać z Tomem podczas mojej nieobecności, pomyślał.
- Zapalenie opon mózgowych rozwija się błyskawicznie. Potrafi zabić w
ciągu kilku godzin - zauważył.
Hailey kiwnęła głową na znak, że to wie. Podniosła wzrok na Calluma.
Czuła, że on, jak nikt inny, ją rozumie.
- Tak, tak - wybąkała - ale to było straszne. Lekarze dwie doby wałczyli o
jego życie, a Paul...
- Oskarżał ciebie - domyślił się Callum.
- Był w rozpaczy!
Gwałtowność, z jaką Hailey zareagowała, zdziwiła Calluma, lecz po
chwili zrozumiał, dlaczego wzięła byłego kochanka w obronę.
- Wciąż go kochasz - rzekł.
Sam był zaskoczony, jak go to osobiście dotknęło.
- Nie - zaprzeczyła, a potem, patrząc w bok, dodała:
- Właściwie sama już nie wiem.
Callum pokiwał głową. Rozumiał, że Hailey potrzebuje czasu. Milczeli.
Jeszcze kilka łez pociekło Hailey po policzkach. W końcu Callum nie
wytrzymał napięcia. Wstał, podszedł do niej i wyciągnął rękę.
- Chodz
...
Hailey podniosła głowę. Boże, jaki z niego olbrzym, pomyślała
mimowolnie.
- Co? - zdziwiła się.
- Chodz
, przytul się do mnie. - Hailey spojrzała na jego rękę i cofnęła się
odruchowo. - Posłuchaj - cierpliwym tonem zaczął Callum, starając się nie
brać do serca jej reakcji - płaczesz, a ja chcę cię pocieszyć. W takim geście
nie ma nic złego... - Hailey ponownie spojrzała na wyciągniętą do niej rękę.
Bóg świadkiem, jak bardzo pragnęła ją przyjąć, lecz wciąż się wahała.
- Rozkaz lekarza - rzekł Callum i ujął jej dłoń. [ Pobierz całość w formacie PDF ]