|
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Przez moment tkwił bez ruchu, wciąż oszołomiony.
Wreszcie oprzytomniał. W porządku. Docenia dobre chę
ci Amber i wdzięczny jest za pomoc. Kiedy jutro się spot
kają, na pewno jej o tym powie. Ale musi jej również
uświadomić kilka innych rzeczy. Owszem, zależy mu na
pracy w Santa Rosie, na pieniądzach i prestiżu, i może
rzeczywiście przydałby mu się nowy garnitur. Ale jeżeli
Amber sądzi, że wszystko może z nim zrobić - rozjaśnić
mu włosy, kazać włożyć niebieskie szkła kontaktowe - to
się grubo myli. O tym, czy zdobędzie upragnione stano
wisko, powinna decydować wiedza, charakter, podejście
do pacjentów, a nie atrakcyjny wygląd.
Mają udawać narzeczonych. Nie lubił kłamać. Może
udawanie to nie to samo co kłamstwo, ale udawania też
nie lubił. Niestety, nie miał wyboru.
Kiedyś się przyjaznili. Teraz też czują do siebie sym
patię. Przynajmniej pod tym względem nie muszą grać.
Wsiadł do samochodu. Nie muszą grać? Akurat!
W obecności Amber trawiło go pożądanie, które cały
czas w sobie tłumił. Udawał zrelaksowanego, chociaż był
spięty, udawał obojętnego, chociaż miał ochotę porwać
jÄ… w ramiona.
ROZDZIAA CZWARTY
- Słowo daję, chyba znalezliśmy!
Tripp odruchowo zacisnął zęby. Bał się, że jeśli Andre
jeszcze odrobinę podniesie głos, trzyskrzydłowe lustro
rozpryśnie się na tysiące kawałków.
- Ma styl. Ma klasę, klasę przez duże K. I leży jak
ulał. Jest po prostu doskonała! - Zachwycony, przejechał
ręką po swoich krótko ostrzyżonych, jasnych włosach.
- Prawda, Amber?
Uśmiechnęła się nieśmiało.
- Owszem, jest całkiem niezła - przyznała.
- Niezła? Niezła? - Andre nie mógł wyjść z oburze
nia. - Moim zdaniem ta marynarka wyglÄ…da fantastycz
nie! Jak pan sÄ…dzi, doktorze?
Trippowi przemknęło przez myśl, że chyba lepiej by
się bawił na stole operacyjnym, poddając się przeszcze
powi nerki, niż krążąc od wieszaka do wieszaka.
- Jest czarna - stwierdził. Wszystkie marynarki, które
dziś przymierzał, były w tym kolorze.
Andre popatrzył z błaganiem w oczach na Amber.
- Czerń, mój drogi, to kolor klasyczny, który nigdy
nie wychodzi z mody. Czarny garnitur można włożyć na
ślub i na pogrzeb, do eleganckiej restauracji, na galę, jak
również na wszelkie skromniejsze okazje. Montgomery
62 SANDRA STEFFEN
Perkins jest człowiekiem w czepku urodzonym. Dwa
dzieścia pięć lat temu przeniósł się z rodziną ze wschod
niego wybrzeża do Kalifornii. Jego przodkowie przybyli
do Ameryki na statku Mayflower". Tacy jak on majÄ…
szafę pełną czarnych garniturów. Ludzie, z którymi się
zadają, również.
Tripp wytrzeszczył oczy.
- SkÄ…d wiesz?
- Przeprowadziłam małe śledztwo - odparła. -
Z moich informacji wynika, że doktor Perkins jest nie
zwykle bogatym człowiekiem o bardzo konserwatyw
nych poglÄ…dach. Osoba starajÄ…ca siÄ™ u niego o pracÄ™ na
pewno nie zyskałaby w jego oczach, gdyby pojawiła się
na przyjęciu z przyczepionym do twarzy nosem klauna
albo ubrana w tweedowy garnitur.
Na dzwięk słowa tweed" Andre zaczął się wachlo
wać, jakby zrobiło mu się niedobrze.
- To co? Znalezliśmy czy mamy dalej szukać? - spytał.
Tripp przyjrzał się swojemu odbiciu w lustrze. Musiał
przyznać, że marynarka rzeczywiście leży świetnie. I czuł
siÄ™ w niej doskonale.
- Ile kosztuje?
Andre wymienił jakąś astronomiczną sumę. Tym ra
zem Tripp nawet nie próbował ukryć zdumienia. Przy
mierzył już dziesięć czy piętnaście marynarek, z których
każda kosztowała więcej niż jego miesięczny czynsz. Na
wieszakach wisiały dziesiątki, ba, setki innych. Prze
szczep nerki byłby zapewne bez porównania tańszy
i przyjemniejszy.
Ponownie zerknÄ…Å‚ na swoje odbicie.
ZONA NA POKAZ
63
- W porządku - powiedział płaskim, bezbarwnym
głosem. - Biorę.
Andre rozpromienił się.
- Znakomicie. A teraz spodnie, koszula i krawat.
Myślę, że najlepsza byłaby koszula w kolorze szarym,
a krawat...
W tym momencie zadzwonił telefon. Andre westchnął.
- To pewnie Jules dzwoni, żeby spytać, dlaczego tak
długo nie ma mnie w domu. Przepraszam, muszę ode
brać. Ale za momencik wrócę do pana i dobierzemy re
sztę. - Odbiegł w podskokach.
- Nie śpiesz się - mruknął pod nosem Tripp.
- Wiesz, mógłbyś się wiele od niego nauczyć - po
wiedziała cicho Amber.
- Tak? - Tripp spojrzał w stronę kasy, przy której
Andre rozmawiał przez telefon. - Na przykład czego?
- Uniżoności. Podlizywania się.
WzdrygnÄ…Å‚ siÄ™.
- Nie zaszkodziłoby również, gdybyś się uśmiechał.
- Uśmiecham się.
- Nie zauważyłam. Kiedy?
Wyszczerzył zęby. Amber pokręciła głową.
- Takie wymuszone siÄ™ nie liczÄ…. Kiedy ostatni raz
uśmiechnąłeś się szczerze?
Zmarszczył z namysłem czoło. I skrzywił się - szcze
rze, niewymuszenie. Amber posłała mu triumfujące spoj
rzenie, jakby chciała powiedzieć: No widzisz?
- Mam kilka wskazówek, które mogą ci pomóc
w uzyskaniu upragnionego stanowiska. Ale na razie
zmieńmy temat. Andre jest wspaniały, nieprawdaż?
SANDRA STEFFEN
64
- Prawdaż.
- No proszę, co za szalony entuzjazm. - Zmierzyła
go chłodnym wzrokiem. - O co ci chodzi?
- Pomijając fakt, że nie mam ani czasu na strojenie
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
|
