[ Pobierz całość w formacie PDF ]

ostatnio.
 Westchnął.
 Prócz koni macie tu pod dostatkiem innego dobra, wodzu  wtrąciła się Albana.  Czemu
nie zaczniecie handlować szafranem? W innych prowincjach płacą krocie za łut.
 Prawda  ożywił się Benektus.  %7łe też nie przyszło mi to do głowy. Szafran to
królewska przyprawa.
 Mamy być kupcami?
 I wędrować po Imeskarii tak, jak przemierzacie Równiny. Cóż w tym złego?
Valdal zapatrzył się w kąt namiotu, a przed oczami przesuwały mu się obrazy karawany
podążającej nieznanymi drogami. Widać skusiły go te wizje, bo po dłuższej chwili skinął
głową.
 Przedstawię ten pomysł Radzie, myślę, że spodoba się starszym. Cóż  odchrząknął  nie
przyjąłem was zbyt gościnnie, żałuję. Dziś, poza wdzięcznością, niewiele mogę wam
zaofiarować, ale przyjmijcie choć to.  Zakłopotany wskazał na tobół, który przytaskał
Benektus. W środku były oczyszczone, połatane żołnierskie kaftany i stroje Jez
dz
ców
ozdobione haftami wszystkich równinnych klanów.  Dostaniecie też konie. Ty, Cal, możesz
oczywiście zatrzymać swojego ogiera.
 Dziękujemy, wodzu  uśmiechnął się Calmin.  Nasza podróż była dość&
nieoczekiwana. Nie mamy ze sobą wiele dobytku, nie mówiąc o pieniądzach na kupno koni.
 Ale że ty jesteś Jastrzębiem, no, no. Moi synowie biegają z drewnianymi mieczami i
udają, że gromią bandytów. Zostałeś bohaterem.  Valdal zacmokał z uznaniem. Stracił
oficjalną pozę, porzucił poważny ton. Teraz był tylko przyjacielskim młodym mężczyzną, który
po latach spotkał dawno niewidzianego znajomka.
 A ty jesteś gubernatorem. Niewielu ludzi w królestwie dorównuje ci pozycją. To więcej
niż ganianie po lasach z mieczem w garści  zrewanżował się Cal i rozmowa potoczyła się
wartko, przerywana na przemian wybuchami śmiechu i narzekaniami. Pozostali słuchali z
ciekawością i szacunkiem, wtrącali swoje uwagi. Nie codziennie w końcu mieli okazję do
pogawędki z gubernatorem i Wielkim Koniuszym Królestwa.
***
Dalala z klanu Fen, otrzymawszy wezwanie wodza, poczuła nieokreślony niepokój.
Wolniej niż zwykle wykonywała czynności gospodarskie, byle odwlec moment stawienia się
przed obliczem Valdala. Kiedy nie zostało już nic do zrobienia, powolnym krokiem ruszyła na
drugi koniec obozu. Jez
dz
cy, którzy bez widocznego powodu kręcili się w pobliżu trzech
ustawionych na uboczu namiotów, tylko wzmogli uczucie niepokoju. Nie zatrzymali jej,
podeszła więc do największego domostwa i cicho wsunęła się do przedsionka.
Z wnętrza dochodziły głosy kilkorga mężczyzn. Wśród rozmawiających Dalala rozpoznała
głos wodza i ze złością zacisnęła usta w wąską kreskę. Nie lubiła go, nie darzyła należnym
szacunkiem i niechętnie stosowała się do poleceń. Uważała, że ani on, ani żaden inny
kandydat, który stanął do współzawodnictwa, nawet w części nie dorównywał Calminowi.
Dlatego, zamiast dać znak swojej obecności, zaczęła podsłuchiwać rozmowę, czerpiąc z tego
jakąś przewrotną przyjemność.
Dalala zmieniła się przez ostanie pięć lat. Straciła gdzieś pogodę ducha, która ją zawsze
cechowała, stała się ponura, zgryz
liwai uparta. Niezauważalnie, drobnymi krokami, oddalała
się od rodziny, od klanu. Trwała w przekonaniu, że Cal zginął podczas wyprawy, a za jego
śmierć obwiniała starszego Falkalasa, Radęi Valdala osobiście.
Głosy w namiocie rozległy się głośniej.
 I jak teraz, Calminie Fen, zapatrujesz się na obowiązki gubernatora Równin?  pytał
wódz.
Dalala przyłożyła dłoń do ust, niepewna, czy dobrze usłyszała. Ten gwałtowny ruch
przyciągnął uwagę siedzących. Derki odsunęły się, czyjaś dłoń wciągnęła ją do środka, a na
gardle poczuła ostrze noża. Zszokowana nie odezwała się słowem, wodziła tylko oczyma po
majaczących w półmroku twarzach.
 Kim jesteś, kobieto, i czemu czaisz się tu jak szpieg?
 Przecież to moja matka  powiedział powoli Cal.  Opuść nóż, Stevar. To moja matka 
powtórzył.
Dalala patrzyła w twarz syna, którego już dawno opłakała. W jej pamięci pozostał
chłopcem o szczupłym ciele, zbyt długich rękach i w przykrótkich spodniach, z których zdawał
się wyrastać w ciągu jednej nocy. Teraz stał przed nią mężczyzna o surowych rysach twarzy,
ubrany w koszulę ciasno opinającą szerokie barki, tak wysoki, że sięgał głową skórzastego
dachu.
 Matko  powiedział zdławionym głosem Calmin i schylił się do jej spracowanych rąk.
 Cal  wyszeptała, starając się odnalez
ć w tym dorosłym mężczyz
nie syna, którego
kochała najbardziej ze swoich dzieci.
Wyciągnęła rękę, by dotknąć jego twarzy i cofnęła ją zaraz, niepewna, jak zareaguje ten
inny, dorosły Calmin.
 Mamo  powtórzył z uczuciem.
To skruszyło mur obcości. Zaszlochała i nagle znalazła się w jego objęciach. Ciepło
płynące z tego uścisku rozpuściło obręcz rozpaczy, którą nosiła w sobie. Wilgoć
przesiąkniętego deszczem odzienia, jego szorstkość, pozwalały wierzyć, że to dzieje się
naprawdę.
 Synku, jak ty urosłeś  wykrztusiła przez łzy.
Cal roześmiał się. Dz
więk tego śmiechu przekonał ją ostatecznie, że chłopiec, którego
zapamiętała, i mężczyzna, który ją trzyma w ramionach, to jedna i ta sama osoba. Podniosła
twarz i spojrzała wprost w szare, lśniące od łez oczy, pocałowała mokry policzek.
Pozostali cicho wyśliznęli się z namiotu.
Calmin patrzył na matkę i uświadomił sobie, jak bardzo się postarzała, od kiedy widział ją
po raz ostatni. Twarz miała pobrużdżoną od ciężkiej pracy i zgryzot, sylwetkę przygarbioną. Z
bólem pomyślał, ile zmartwień sam przysporzył jej swoim zniknięciem. Dotknął pooranego
zmarszczkami policzka, pocałował dłoń.
 Matko  powiedział cicho.  Nie zostanę na Równinach.
 Nie zostaniesz&  powtórzyła tępo Dalala.  Nie możesz odejść. Twoje miejsce jest
tutaj, z nami. Jesteś teraz głową rodziny, masz obowiązki. Falkalas nie jest już młody,
wyznaczy cię swoim następcą. Będziesz starszym klanu, członkiem Rady. Nie możesz
odjechać& Nie teraz, kiedy odzyskałam cię na nowo.
 Muszę  powtórzył Cal.  Bardzo tęsknię za rodziną i klanem, za życiem na Równinach,
ale dla mnie jeszcze nie czas na powrót. Valdal póz
niej wszystko ci wytłumaczy. Jednak nim
odejdę, chciałbym, żebyś poznała moją żonę.
 Ożeniłeś się?  W głosie Dalali zabrzmiał nowy ton.  Tym bardziej powinieneś zostać.
Będziesz prowadził własne stada, przyłączymy się do was, ja i twoje rodzeństwo.
 To niemożliwe  uciął krótko Calmin.  Poczekaj tutaj, pójdę po Albanę.
Dalala zacisnęła palce na skraju pstrokatego szala. Nie pozwolę mu odejść, pomyślała, nie
mogę go stracić jeszcze raz. Z żoną czy sam, jest mój. Mój synek& Cal, Calmin.
Derki uchyliły się i do namiotu wsunęły się dwie sylwetki. Padające z zewnątrz światło
wydobyło blask z zielonych oczu, rozświetliło przemoczone włosy. Dalala zachłysnęła się na
ten widok.
 Matko, to jest Albana, moja żona  powiedział dumnie Calmin.
 Ttwoja żona  zająknęła się Dalala.  Ona?
Albana wzruszona i przejęta nie zauważyła pełnego niechęci spojrzenia. Schyliła się, by
ucałować dłoń teściowej. Dalala gwałtownie wyszarpnęła rękę.
 To przez nią, prawda?  wysyczała nienawistnie.  Przez nią nie chcesz zostać. Przez
tego odmieńca.
Albana wyprostowała się i odsunęła na bok. Zbladła.
 To nie żaden odmieniec, tylko moja żona  powiedział gniewnie Jez
dziec.  Pozwól, by
okazała ci szacunek.
 Nie potrzebuję szacunku od tej, tej& Dla mnie nie masz żony.
Calmin zacisnął wargi. Nagle na powrót stał się obcym mężczyzną. Dalala przymknęła
oczy z rozpaczą.
 Synu  powiedziała błagalnie. [ Pobierz całość w formacie PDF ]