|
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
- Owszem - potwierdził Lawson.
- I wszystkie wilki, tak samo jak wy, mogą się rozmnażać.
Możecie wydawać na świat młode?
- Szczenięta. Tak, nawet całe mioty - dodała oschle Ahra-
min. - Właśnie dlatego wszyscy jesteśmy prawie rówieśnikami.
Bliss przyjrzała się towarzyszom, na jej policzki wypłynął ru
mieniec emocji.
- Już wiem, kim są Sabinki.
Lawson spojrzał na nią z wyczekiwaniem.
- Dar prokreacji otrzymali wyłącznie śmiertelnicy. Wampiry
nie potrafią się rozmnażać. Zmieniają tylko wcielenia raz na cykl.
Wy jednak macie tę zdolność i chociaż posiadacie nadzwyczajną
siłę i umiejętności, jesteście śmiertelni, co znaczy, że starożytne
wilki: Pretorianie, Rzymianie, krzyżowali się z ludzkimi kobieta
mi. Sabinki były waszymi ludzkimi matkami.
- A Lucyfer... - Twarz Lawsona pociemniała.
- Chce zabić was wszystkich. Chce zapobiec przyjściu wil
ków na świat. Zwłaszcza jednego z was. - Spojrzała chłopakowi
prosto w oczy.
- Co???
- To przecież oczywiste. On musi powstrzymać twoje naro
dziny. Musi wymazać cię z dziejów, z czasu. By to osiągnąć, Lu
cyfer jest gotów poświęcić całą swą armię, wszystkie ogary. Nie
chce ryzykować powstania i możliwości, że staniesz po drugiej
stronie barykady.
- O czym ty mówisz?
Uświadomienie sobie wszystkiego zaparło dech w piersiach
samej Bliss.
- Widzisz, to ty jesteś Fenrir. Wielki wilk, który w myśl prze
powiedni ma uwolnić pobratymców z niewoli i przywrócić im
utraconą chwałę Pretorian.
Towarzysze przez chwilÄ™ trawili nowÄ… informacjÄ™ w milcze
niu. Bliss zauważyła, że bracia natychmiast zaczęli inaczej pa
trzeć na Lawsona. Nawet w oczach Ahramin pojawiła się pew
na doza szacunku.
Lawson zmarszczył brwi i skrzyżował ramiona na piersi. W cen
trum uwagi poczuł się nagle niezręcznie.
- Nie możesz być tego pewna.
- Nie, ale sam się zastanów - odparła. - Jesteś w stanie
wchodzić na poświęconą ziemię, umiesz otwierać Portale mię
dzy światami. Pozostałe wilki takich zdolności nie mają. I sam
powiedziałeś, że wiele wilków poszło twym śladem po ucieczce
waszej watahy. Marrok rozumiał, kim jesteś. Dlatego właśnie
zachęcał cię do wyrwania się z Piekła, dlatego zaryzykował ży
cie, wykradając chronolog. Ponieważ nastał już właściwy czas.
JesteÅ› Fenrirem.
- Cóż - wtrącił Malcolm - w takim razie na co jeszcze cze
kamy? Ruszajmy do Rzymu!
ROZDZIAA 31
awson nie spuszczał oczu z Bliss, która, trzymając
jedną ręką chronolog, posłużyła się drugą, by ustawić
L
wszystkie wskazówki w odpowiednich pozycjach na obu tarczach,
wybierając datę i punkt docelowy. Wreszcie nacisnęła dzwigien-
kę z boku urządzenia. Tryby ruszyły, rozległ się cichy brzęk, nie
widoczne koła zębate mechanizmu chrobotały niczym w starej
nakręcanej zabawce.
Przekroczenie granicy czasu wywołało teraz inne wrażenia
niż przedtem. Wcześniej wędrówka przez Zcieżki była dozna
niem oszałamiającym, jasne światło nie pozwalało Lawsonowi
obserwować podróży przez dzieje. Teraz jednak czuł się, jak
by chronolog przenosił go fizycznie, co chwila zatrzymywał się
w miejscach, które z pewnością nie były Rzymem, przynajmniej
jeszcze nie.
Pierwszy przystanek: poczuł na plecach ciepło płomieni ogni
ska, twarz owiał mu lodowaty, zimowy wiatr. Przed sobą zobaczył
wijący się w śniegu ślad. W oddali stały dwie postacie. Odziane
były w ciężkie futra i poruszając się na rakietach śnieżnych, okrą
żały krąg wysokich głazów. Wizja zniknęła. Lawsona rozbolała
głowa i w jego uszach rozległ się dziwny szum. Zwrócił się do Bliss,
lecz zanim zdążył cokolwiek powiedzieć, ponownie zagarnęła ich
ciemność Zcieżki i ruszyli dalej przez czas.
Przystanek następny: teraz warstwa śniegu była cieńsza. Sta
li w środku innego kamiennego kręgu. Poza szarymi monolitami
chłopak ujrzał usypany z ziemi kopiec i jamę. Całość przypomi
nała Portal, bramę podobną do tej w Wężowym Kurhanie.
I jeszcze jedna przerwa w podróży: zrobiło się ciemniej i kie
dy znieruchomieli, Lawson stanął przed długimi szeregami ka
mieni. Obejrzał się na Bliss, Rafe i Malcolma. Wszyscy wydawa
li się oszołomieni. Edon i Ahramin trzymali się trochę z tyłu.
- Gdzie jesteśmy? - Lawson stuknął Malcolma w ramię.
- Nie wiem - odparł chłopiec. - Podejrzewam, że we Francji.
Może w Carnac. - Położył dłoń na szarej skale. Jej powierzchnię
znaczyły świeże ślady dłuta.
Zwiatło znowu zgasło i powrócił mrok. Lawson zamknął
oczy, a kiedy uniósł na powrót powieki, zobaczył gwiazdy prze
bijające się przez czarną otchłań Zcieżki. Potem nie było już
przerw; sunęli prędko przez czas, aczkolwiek mgnienie nicości
trwało na tyle długo, że rozbolało go całe ciało. Miał nadzieję,
iż wędrówka wkrótce dobiegnie końca, chociaż zdawał sobie też
sprawę, że prawdziwe trudności dopiero go czekają. Zacisnął
zęby, nie był już w stanie stwierdzić, jak wiele czasu zajęła im ta
niezwykła podróż.
- W porządku, jesteśmy na miejscu - usłyszał czyjś głos po ko
lejnym okresie, który wydał się wiecznością. - Otwórz oczy.
Lawson poczuł na plecach ciepłą dłoń. Bliss. Rozejrzał się
i zmrużył powieki w jasnym śródziemnomorskim słońcu. W od
dali pokryty śniegiem łańcuch górski obniżał się ku miastu za
gnieżdżonemu pomiędzy siedmioma wzgórzami. Wreszcie znalezli
siÄ™ w Rzymie, u samego jego zarania. Na wszystkich budynkach
powiewały czerwone sztandary; ulice zatłoczone były wózka
mi handlarzy; wapienne ściany domów połyskiwały w promie
niach słońca. Miasto wydawało swe pierwsze tchnienia. Zwit
imperium.
Stali na balkonie na drugim piętrze. Biegnąca poniżej ulica
prowadziła ku rozległemu placowi; tam na otwartej przestrzeni,
u podnóża okazalej budowli, zebrał się wielki tłum. Na szczy
cie schodów ujrzeli postać w czerwonej szacie pilnowaną przez
oddział centurionów. Mężczyzna wymachiwał złotą laską. Czer
wone flagi załopotały w gorącym powietrzu, gdy aleją nadszedł
pochód żołnierzy niosących posąg srogiego mężczyzny o długiej,
lejącej się brodzie, dzierżącego w dłoni trójząb.
- Neptun - wyszeptał Malcolm. - Udało ci się. Naprawdę
strzał w dziesiątkę.
- Zwietnie, tylko co teraz? - zapytała Bliss.
- Musimy się przebrać. - Ahramin przejęła dowodzenie. -
Tak nie możemy się pokazać. - Wskazała na brudne ubrania to
warzyszy. - Rozdzielmy się. Ja z Edonem sprawdzimy piętro niżej.
Mac, ty i Rafe rozejrzyjcie się tutaj. Lawson i Bliss, zagwiżdżcie,
jeśli kogokolwiek usłyszycie. Wydaje mi się jednak, że wszyscy
poszli na festyn, w tym domu nikogo nie ma. Założę się, że nawet
służba dostała wolne.
Lawson przytaknął skinieniem. Był trochę niezadowolony,
że to Ahramin rozporządziła watahą, lecz dziewczyna lepiej znała
nowy teren; będąc ogarem, została dopuszczona do wiedzy o sta
rych tradycjach.
Mrużąc oczy, wyjrzał przez okno i zobaczył potężnego mężczy
znę w płaszczu, kołyszącego trzymaną w dłoni złotą laską. Romu-
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
|
