[ Pobierz całość w formacie PDF ]

Chłopcy wstrzymali oddech. Ileż to dni czekali na tę chwilę! Nachylili się
ciekawie nad Bosmanem.
 Nie powiecie nikomu, o czym tu będzie mowa?
 Przyrzekamy  wykrztusili pośpiesznie.
 A więc słuchajcie. . .  Bosman ściszył poufnie głos.
Rozdział IX
Z
wiatek Dauer zajrzał jeszcze raz do notesu. Pociąg do Gdyni odchodzi dopie-
ro o dwudziestej pierwszej czterdzieści siedem, ale Z
wiatek postanowił się wziąć
do pakowania. Tak czas szybciej zejdzie. Zresztą woli już czekać na stacji. Stacja
to już jakby nie Niekłaj, to już inny świat. A on chce jak najszybciej wydostać się
z Niekłaja.
Z zaciśniętymi zębami wspiął się na krzesełko, wyjął z górnej szafy waliz-
kę. Oczywiście, wez
mie z sobą tylko najpotrzebniejsze rzeczy. %7ładnych zabawek
i fatałaszków. Modeli też nie zabierze. Zostawi je tym smarkaczom z bloku na
pamiątkę. Zawsze mu zazdrościli tych modeli, to niech mają. Z
wiatkowi już są
niepotrzebne do szczęścia. Nie na wycieczkę jedzie, nie na zabawę, ale do pracy.
Będzie pracował u starego Gustawa na kutrze. . . Na kutrze nie puszcza się mode-
li. . . Będzie mieszkał w maleńkim kubryku pod pokładem. Takim maleńkim, że
jak się wyciągnie ręce, można dotknąć obu ścian naraz. . .
Stary Gustaw dawno już namawiał Z
wiatka na tę pracę. Tak, Z
wiatek ma u nie-
go miejsce zagwarantowane. Ile razy odwiedzał go z ojcem, szyper zawsze kładł
ciężką rękę na ramionach Z
wiatka i mówił do ojca:
 No, inżynierze, kiedy oddacie mi Z
wiatka na praktykę?
 Niech zmężnieje  mówił ojciec.  Co byście robili, szyprze, z takim
chuchrem?
 Nie szkodzi  chrypiał Gustaw.  Na morzu nabierze siły. . . to dzielny
chłopiec.
Z
wiatek wspomina teraz słowa starego szypra z ulgą. Tak, nie ma się cze-
go obawiać, szyper Gustaw przyjmie go z otwartymi rękoma. Szyper zna się na
ludziach i on jeden poznał się na Z
wiatku. Z
wiatek nie potrzebuje łaski Zenona
ani tych przemądrzałych dziewczyn, ani nikogo. Da sobie radę bez nich, a szyper
Gustaw wystarczy mu za trzech Bosmanów. To prawda, że nie ma takiego wyglą-
du, jak Bosman, ani tatuaży, ani wielkiego wzrostu, ani nie pływał po morzach
południowych. . . Szyper Gustaw jest mały, krępy, całą twarz ma zarośniętą kę-
dzierzawą brodą, która sięga mu aż pod oczy, i gdyby nie fajka, która mu sterczy
z ust, w ogóle trudno by się domyślić, w którym miejscu ma usta. Pływał tylko po
morzach północnych, ale zna za to wszystkie tajemnice łowisk, a kiedy był mło-
70
dy, ścigał raz prawdziwego wieloryba w okolicach Spitsbergenu i polował na krze
na białe niedz
wiedzie. . . A raz jego statek został uwięziony przez lód i dryfował
z lodem aż do wiosny. A raz wyłowił z morza butelkę, w której była wiadomość
o zatopionej fregacie. . .
Tak, nie ma czego specjalnie żałować. Przy takim szyprze, jak Gustaw, można
przeżyć niejedną przygodę. . . I to przygodę najprawdziwszą pod słońcem. A naj-
ważniejsze, że szyper Gustaw jest na chodzie, nie tak jak Bosman. Bo cóż znaczy
przy żywym szyprze nawet najwspanialszy bosman, który jest jedną nogą w gro-
bie i nie popłynie już w żaden rejs.
Z
wiatek uśmiechnął się pogardliwie i zabrał się do pakowania odzieży. Odrzu-
cił ze wstrętem jedwabne koszulki, białe ubranko marynarskie z krótkimi majtka-
mi i sandałki. Szyper by go wyśmiał, gdyby się przed nim pokazał w czymś takim.
Wez
mie tylko samą grubą odzież, swetry, flanelowe koszule i gumowe buty. No
i przydałaby się jakaś peleryna od deszczu. Na wybrzeżu wciąż leje. . . Szkoda, że
swoją przez
roczystą pelerynę z folii pokrajał na pokrycie modeli, przydałaby się
teraz, chociaż była już mocno dziurawa. . . Trudno, pożyczy sobie w takim razie
pelerynę ojca. Czy tylko nie będzie za długa?
Zdjął ją z wieszaka w szafie i właśnie przymierzał przed dużym lustrem
w przedpokoju, gdy nagle rozległy się szybkie kroki na schodach i ktoś pchnął
drzwi (z tego wszystkiego Z
wiatek zapomniał zamknąć je na klucz).
 Czy jest Z
wiatopełk Dauer?  zapytał jakiś skrzeczący głos.
Z
wiatek zamrugał oczami. W lustrze zobaczył Długiego Tomka o szyderczym
spojrzeniu, a po jego bokach asystę, obu Odjemków, Większego i Mniejszego.
Szyderczy uśmiech Długiego Tomka, grobowe miny Odjemków i w ogóle
 ogólny widok Piratów do tego stopnia przeraził Z
wiatka, że w pierwszej chwili
nie mógł słowa wykrztusić i stał jak sparaliżowany, nie odwracając się. . . Piraci. . .
Piraci w jego domu. . .
Na pewno przyszli mu coś zrobić. To przecież ten długi zepchnął go wtedy
z okna u Bosmana i skarżył o szpiegostwo. Teraz przyszli d o k o ń c z y ć g o. . .
Tak, przyszli go dokończyć. %7łe też się dał zaskoczyć tak głupio.
Co robić? Nie, nie da się im tak łatwo. Zabarykaduje się w pokoju.
Chciał uciekać, ale nogi zaplątały mu się w nieszczęsną pelerynę i rąbnął jak
długi na podłogę.
Tomek i Odjemkowie podeszli bliżej i pochylili się nad nim ciekawie.
 To ty? Nie poznaliśmy cię w tej pelerynie  zdziwił się Tomek, kiedy
zobaczył, grzebiącego się w obfitych fałdach peleryny, Z
wiatka.  Co ty wyra-
biasz. . . po co to przebranie?
 Ja. . . nic. . . ba. . . bawię się tylko. . . w ducha. . .
Czerwony z upokorzenia i wstydu Z
wiatek gramolił się na nogi, po czym sta-
nął przed nimi podobny do trąbki w pokrowcu. Tomek i Odjemkowie wymienili
spojrzenia pełne wstrętu i pogardy.
71
 Dosyć tych błazeństw  powiedział Tomek  zabieraj się. Idziemy.
 Dokąd?  struchlał Z
wiatek.
 Do Zenona.
 Do Zenona. . .  wykrztusił Z
wiatek.  Ani mi się śni.
Cofnął się przerażony i złapał za pompkę od roweru. Niech spróbują go brać.
 On naprawdę zbzikował  powiedział Tomek do braci Odjemków. 
Przestań mi wymachiwać tą pompką przed nosem. Muchy będziesz straszyć po-
tem, a teraz zdejmuj tę powłokę i ubierz się normalnie.
 Powiedziałem, że nigdzie nie idę.
 Nie bądz
głupi  rzekł zniecierpliwiony Tomek  Zenon czeka na ciebie.
Będziesz przyjęty do sprzysiężenia.
Z
wiatek nie zrozumiał w pierwszej chwili.
 Co powiedziałeś?  wyjąkał.
 Oj, mówię przecież. Będziesz przyjęty do sprzysiężenia i zostaniesz Pira-
tem  powtórzył znudzonym głosem Tomek.
 %7łartujesz. Ja będę przyjęty?
Tomek wzruszył pogardliwie ramionami.
 Wiem, że to cię dziwi  mruknął niechętnie.  Ale w niektórych wypad-
kach przyjmujemy także i knotów.
 No, tylko nie knotów  rzekł urażony Z
wiatek.  Zenon mnie przyjął. . .
bo. . . przyniosłem wiadomość o napadzie Kolonistów na Ogród, dlatego mnie
przyjął. Przekonał się, że mówiłem prawdę. . . że może na mnie polegać, dlatego
mnie przyjął. . .
 Wątpię  skrzywił się szyderczo Tomek.  Bardzo wątpię, czy z tego
powodu jesteś przyjęty.
 Więc z jakiego?
 Nie wiem. . . zapytaj się Zenona.  Tomek gapił się na chude kończyny
Z
wiatka.  Może Zenon chce założyć pluton komarów i dlatego. . . Aha, był-
bym zapomniał, Zenon pyta się, czy jesteś oszczędny. Ostatnio postanowiliśmy
przyjmować tylko Piratów oszczędnych.
 Jestem oszczędny. . .  wyjąkał zdziwiony Z
wiatek.  Mam nawet ksią-
żeczkę PKO.
 Pokaż  rzekł Tomek.
Z
wiatek wyjął z kieszeni w spodniach książeczkę w plastykowym czerwonym
futerale i wręczył Tomkowi. Na książeczce miał dwieście dwadzieścia pięć zło-
tych, które składał na kajak. [ Pobierz całość w formacie PDF ]