[ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odprowadził ją do drzwi.
- Dlaczego pani nie zadzwoniła, tylko fatygowała się do mnie osobiście?
- Czułam, że nasza rodzina powinna się jakoś zrehabilitować - mruknęła
wymijająco. - Postąpiliśmy z panem bardzo niesprawiedliwie.
- Ale czemu pani, a nie któryś z pani kuzynów? - upierał się Sam.
Lekceważąco machnęła ręką.
- Och, muszą pełnić honory domu wobec tych gości, którzy zostali w
pałacu. Dobranoc, panie Gallagher.
Calum oczywiście wiedział o wizycie Tiffany, zaproszonej przez kuzynkę na
godzinę trzecią. Jedynie Chris nie miał o niczym pojęcia. Francesca nie
uprzedziła go, ale tak wszystko zaaranżowała, by przed trzecią siedzieli we
trójkę w bibliotece. Ku jej niezadowoleniu Tiffany przybyła wcześniej niż Sam,
Francesca siedziała więc jak na rozżarzonych węglach. Z każdą chwilą
utwierdzała się w przekonaniu, że słusznie postąpiła, planując dzisiejszą
konfrontację. Tiffany wdzięczyła się do Caluma tak wyraz
nie, że robiło się
niedobrze. Jednak Calum był tym zachwycony, skakał koło niej. nalewał jej
kawy. a Francesca czuła, jak zaczyna ją ponosić...
Na szczęście pokojówka zaanonsowała następnego gościa i Francesca
zerwała się z miejsca.
- Dziękuję za przyjście, panie Gallagher. Chcieliśmy...
Nagle Amerykanin ujrzał pobladłą twarz Tiffany i zmarszczył brwi.
- Chwila, co tu jest grane? - przerwał bezceremonialnie.
- Właśnie - podchwycił wyraz
nie oburzony Calum. - Francesco, co ten pan
robi w tym domu?
Poczekała, aż pokojówka zamknie za sobą drzwi i powiodła spojrzeniem po
całej czwórce.
- Zaprosiłam go, ponieważ jesteśmy mu winni przeprosiny - oznajmiła z
satysfakcją.
- Jak to? - zaoponował Sam. - Przecież wcale nie po to tu przyszedłem...
Calum, wciąż nie spuszczając ponurego spojrzenia ze swojej kuzynki,
uciszył ich gestem.
- Odnoszę wrażenie, że to raczej on powinien przepraszać, gdyż obraził
naszego gościa.
Tiffany wyglądała jak skazaniec przed egzekucją. Francescę nagle
ogarnęło współczucie dla tej dziewczyny, ale szybko przypomniała sobie, że
bliższa koszula ciału i że ma bronić swego kuzyna. Dlatego już bez wahania
powiedziała wszystko, co wiedziała na temat oszustw Tiffany.
- Dość tego - przerwał jej w pewnym momencie Chris dziwnie surowym
tonem. - Zapomnijmy o tym i już do tego nie wracajmy.
- Nie ma mowy! Tiffany okazała się oszustką, bezprawnie wślizgnęła się na
nasze przyjęcie, oszkalowała pana Gallaghera i starała się wkraść w nasze
łaski. Udało mi się wczoraj ustalić miejsce pobytu pana Gallaghera, który
podczas rozmowy przyznał, że niczemu nie jest winien, ale nie zdemaskował
Tiffany, gdyż chciał oszczędzić jej wstydu.
- Hola, moment! - W głosie Sama brzmiał nie skrywany gniew. - Po
pierwsze, o ile mnie pamięć nie myli to nasza rozmowa wyglądała trochę
inaczej. Po drugie, uznałem tę sprawę za zamkniętą i nie mam ochoty
rozgrzebywać jej od nowa. Po trzecie, cholernie mi się nie podoba sposób, w
jaki pani postępuje. - Odwrócił się gniewnie i chciał wyjść, lecz Calum go
powstrzymał.
- Chwileczkę, trzeba to wszystko wyjaśnić do końca - zwrócił się do Tiffany i
w tym momencie nastąpiła miedzy nimi nieunikniona wymiana zdań.
Ku zaskoczeniu wszystkich Tiffany śmiało przyznała się do wszystkiego,
nie wykazując śladu skruchy. Było jej głupio jedynie w stosunku do
Amerykanina, którego serdecznie przeprosiła, ale nikogo poza tym. Wyjaśniła
spokojnie Cal urnowi, że była to dla niej jedyna okazja, żeby spotkać takiego
mężczyznę jak on.
Francesca musiała przyznać, że ta dziewczyna zachowywała się z
zadziwiającą godnością. Inna osoba na jej miejscu próbowałaby się przed
nimi płaszczyć lub obrzuciłaby ich inwektywami, albo wybuchnęła
histerycznym płaczem. Tiffany zaś opanowanym głosem wyjaśniała im swoje
racje. Francesce nagle przyszła do głowy przerażająca myśl, że być może nie
postąpiła słusznie, z premedytacją zastawiając pułapkę na tę dziewczynę.
Fakty niby świadczyły przeciw niej, ale kryło się za tym coś, czego Francesca
nie rozumiała.
Calum jednak najwyraz
niej nie miał żadnych wątpliwości, skoro zbywał
wyjaśnienia Tiffany nieprzyjemnymi uwagami. Po kolejnej zjadliwej
wypowiedzi Caluma. dziewczyna wreszcie nie wytrzymała i wygarnęła im
prosto w oczy. co o nich myśli.
- Potraficie tylko brać, korzystać, używać i z wysokości waszych pałaców
wydawać sądy o innych ludziach! A zwłaszcza ty! - Wycelowała palec we
Francescę. - Jesteś po prostu zepsutym bachorem. Mam nadzieję, że hrabia
ma dość oleju w głowie, żeby się z tobą nie żenić, bo nie zasługujesz na
niego. Tak samo jak ty nie zasługujesz na mnie. - Tu spojrzała na Caluma. -
To ja jestem za dobra dla ciebie, a nie na odwrót!
On jednak zignorował swoją przeciwniczkę kompletnie, odwrócił się do
Amerykanina i zaczął go przepraszać.
- Gwiżdżę na pańskie przeprosiny - warknął Sam. po czym dodał
nieoczekiwanie: - Tiffany, poczekaj na mnie na zewnątrz, odwiozę cię do
domu. Ale najpierw zamienię parę słów z naszą księżną. - Bezceremonialnie
chwycił zaskoczoną Francescę za rękę i pociągnął ją za sobą na taras, a
następnie przez trawnik w głąb ogrodu.
- Co pan robi! - Bezskutecznie próbowała mu się wyrwać, lecz on wlókł ją [ Pobierz całość w formacie PDF ]