[ Pobierz całość w formacie PDF ]

doczekać jakiejkolwiek poprawy, najdrobniejszej choćby ulgi, zaczęła płakać. I
spłakana, wymęczona chorobą, zasnęła...
Skinąwszy sekretarce i rzuciwszy w przelocie krótkie  dzień dobry",
Jason z miejsca skierował się do swego gabinetu. Była środa, zbliżało się
południe. Przyjechał do  Stratter-Lite" prosto z lotniska, zniecierpliwiony, w
największym pośpiechu. Miał w planie tylko i wyłącznie jedno: spotkanie i
rozmowę z Dani. Z rozmachem rzucił teczkę na biurko, szybkim krokiem
zbliżył się do bocznych drzwi, energicznie nacisnął klamkę, zajrzał do środka...
Głośno zaklął. Pusty, wysprzątany pokój nie zdradzał śladów jej pracy. Gdzież
ona się, u licha, podziewa?
Wrócił do sekretariatu.
- Proszę poszukać pani Edwards i powiedzieć, że chcę z nią natychmiast
porozmawiać. W moim gabinecie.
- Ale... Pani Edwards nie ma. Ona jest...
- Gdziekolwiek jest, proszę ją odnalez
ć. I sprowadzić tu najszybciej, jak
się da!
- No właśnie... to znaczy... - speszona sekretarka zająknęła się. - Obawiam
się, że się nie da. W ogóle. Pani Edwards jest chora, już od poniedziałku.
Złapała grypę.
- Chora? Dani jest chora? A jak ona się czuje? - Jason najwyraz
niej się
zaniepokoił.
- 116 -
S
R
- No właśnie... tak się składa... po prostu... Nie wiem, po prostu nie wiem.
Nikt nie wie.
- Jak to, pani nie wie? Jak to, nikt nie wie? Czy chce mi pani powiedzieć,
że nikt nawet nie zadzwonił, żeby zapytać...
- Ależ nie! Dzwoniliśmy. Sama telefonowałam wiele razy! - Sekretarka w
zdenerwowaniu mimowolnie podniosła głos. - Ale telefon nie odpowiada.
Wygląda na to, że jest wyłączony.
Jason nie pytał już o nic. Wypadł na korytarz, nie czekając na windę
zbiegł na dół w pośpiechu i wsiadł do samochodu. Ostro ruszył z parkingu i
skierował się w stronę miasta...
Z płytkiego, niespokojnego snu obudziło Dani głośne stukanie do drzwi.
Któż to się tak dobija? Nie zamierzała bynajmniej otwierać, zupełnie nie była w
nastroju do odwiedzin. Mruknęła więc tylko  cicho tam!" i nakryła głowę
poduszką.
Stukot nie ustawał, przeciwnie, robił się coraz mocniejszy. Dani nie była
w stanie ukryć się przed jego męczącym odgłosem. Miała wrażenie, że każde z
energicznych uderzeń trafia nie w martwe drewno, lecz bezpośrednio w jej
potwornie obolałą głowę. Jęknęła, uniosła się z łóżka. Powłócząc odrętwiałymi
nogami, z zamkniętymi oczyma, po omacku poczłapała do przedpokoju. Co za
licho z tym uparciuchem, dlaczego się nie wynosi, skoro go nie wpuszczają? -
myślała. I kto to może być?
- Jak Chad, to go zabiję - wymamrotała sama do siebie.
Nim zbliżyła się do wejściowych drzwi, walenie ucichło.
- No, dzięki Bogu! - westchnęła z ulgą. Już miała wracać do sypialni, gdy
dobiegł ją podniesiony głos... Jasona.
- Dani, otwieraj wreszcie te przeklęte drzwi!
Stanęła jak wryta. Nie odpowiedziała. Znów rozległo się łomotanie. Miała
wrażenie, że jeszcze moment takiego hałasu, a głowa rozpadnie się jej na
kawałki. Chwila ciszy. O Boże, co za ulga...
- 117 -
S
R
- Danielle! Słyszysz mnie?
- Słyszę. Ale nie chcę cię widzieć - wychrypiała.
- Dani, otwórz te drzwi! Natychmiast!
- Nie otworzę. Idz
sobie.
- Dani, dobrze ci radzę, nie przeciągaj struny. Otwieraj natychmiast, bo
jak nie...
- Idz
, słyszysz co mówię? Idz
!
- Dani, ja ostrzegam...
Jason na przemian stukał, prosił i groził, lecz dziewczyna zawzięła się i
nie reagowała na nic. W końcu dał za wygraną. Trzasnęły drzwi windy. Dani
wyjrzała przez wizjer: z całą pewnością nie było nikogo. Przytrzymując się
mebli i ścian wróciła do sypialni. Czuła się fatalnie. Miała jednak satysfakcję z
odniesionego zwycięstwa.
Weszła do łazienki, zmoczyła ręcznik, zrobiła sobie zimny okład na czoło.
Gardło miała wysuszone i spieczone do ostatnich granic. Pamiętając o wcześ-
niejszych żołądkowych sensacjach, odważyła się jednak przełknąć zaledwie
jeden łyk wody.
Gdy kładła się z powrotem do łóżka, usłyszała zgrzyt otwieranego zamka.
O Boże, zupełnie zapomniała, przecież gospodarz domu ma dodatkowe klucze
do wszystkich mieszkań, na wypadek niespodziewanej awarii, pożaru czy innej
losowej przypadłości! Jason po prostu poszedł do niego i zdołał faceta
przekonać, że lokatorka zasłabła czy coś w tym rodzaju i trzeba natychmiast
wejść, by udzielić pierwszej pomocy! Niedawna satysfakcja ustąpiła miejsca
panice. Boże, jak ona musi wyglądać! Ziemistoszara cera, zaczerwieniony,
obrzmiały, potwornie zakatarzony nos, załzawione oczy, pozlepiane i
skołtunione włosy, wymięta nocna koszula... Mniejsza z tym. Nie chce go
widzieć i już! I nie życzy sobie, żeby on ją oglądał!
Wskoczyła do łóżka i nakryła się po czubek głowy. Rozmyślnie nie
odpowiedziała na lekkie pukanie do drzwi sypialni...
- 118 -
S
R
Po chwili posłanie drgnęło. To Jason przysiadł na brzegu łóżka. Nie
zważając na nic odchylił kołdrę.
- Kochanie, nie wariuj. Przede mną się nie schowasz, ani tu, ani gdzie
indziej.
- Idz
sobie!
Całkowicie ignorując te wypowiedziane schrypniętym i aż słabo przez to
słyszalnym głosem słowa, Jason wyciągnął Dani spod głowy poduszkę, strzepał
ją i odrzucił na bok.
- Bądz
grzeczną dziewczynką, pokaż mi się tu zaraz - rzekł trochę
żartobliwym, a trochę przymilnym tonem. - Niech sprawdzę, co ci jest. Pewnie
duża temperaturka, co?
Próbował dotknąć dłonią czoła Dani, lecz ona, w nagłym przypływie
energii, gwałtownie odepchnęła jego rękę.
- Idz
sobie! Nie miałeś prawa tu wchodzić, nie masz prawa do niczego się
wtrącać. Zostaw mnie w spokoju. Idz
!
Jason puścił cały ten protest mimo uszu.
- Spokojnie, najdroższa. Nie denerwuj się. Kocham cię, więc mam prawo
i już!
- Zostaw mnie, słyszysz, daj mi święty spokój! - Rozzłoszczona Dani,
mimo potwornej chrypy, próbowała krzyczeć, a mimo osłabienia i bólu
wszystkich mięśni, zaczęła walić Jasona gdzie popadło pięściami.
- Trzeba raz na zawsze to przerwać. Nie kochasz mnie. Chciałeś się ze
mną ożenić, bo jestem... Towarek prima sort! Cymesik! Rasowa klacz do
hodowli urodziwych geniuszy!
- Hej, hej, wolnego! - Jason przytrzymał ją za ręce i zmusił, by ułożyła się [ Pobierz całość w formacie PDF ]