[ Pobierz całość w formacie PDF ]

- Dzieci! - zawołał. Miał na sobie jedwabny szlafrok i kapcie. Wydawał się szalenie
podniecony. - Co robicie w basenie? W domu jest pożar! Uciekajcie!
Już kiedy to mówił, słyszałam z daleka wycie syren. Zbliżała się straż. Ktoś jednak
wykręcił 911.
- Ostrzegałem Marcusa - powiedział pan Beaumont, wyciągając w stronę Tada wielki
włochaty ręcznik - co do okablowania w moim gabinecie. Miałem przeczucie, że jest
wadliwie założone. Ze swojego telefonu absolutnie nie mogłem uzyskać połączenia z
miastem.
Nadal stojąc po pas w wodzie, podążyłam za spojrzeniem pana Beaumonta i utkwiłam
wzrok w okno, z którego przed chwilą wyskoczyłam. Wydobywał się z niego dym. Pożar
zdawał się ograniczać do tej części domu, ale i tak wyglądał groz
nie. Ciekawa byłam, czy
Marcus i jego zbiry zdążyli się na czas wydostać.
A potem ktoś zbliżył się do okna i na mnie popatrzył. To nie był Marcus. Ani też
Jesse, chociaż owa osoba wydzielała dobrze mi znaną poświatę. Pani Deirdre Fiske.
22
Nigdy więcej nie ujrzałam Marcusa Beaumonta. Och, nie ma obawy, nie przeniósł się
na tamten świat. Strażacy szukali go, oczywiście. Powiedziałam im, że moim zdaniem
przynajmniej jedna osoba została uwięziona w ogarniętym pożarem pokoju, a oni zrobili
wszystko, żeby dostać się tam i ją uratować.
Nie znalez
li jednak nikogo. Nie znaleziono też szczątków ludzkich, kiedy po
ugaszeniu ognia można było przeprowadzić śledztwo. Znaleziono ogromną liczbę spalonych
ryb, ale ani śladu Marcusa Beaumonta.
Marcusa Beaumonta uznano oficjalnie za zaginionego.
Tak jak jego ofiary. Po prostu zniknął, jakby rozpłynął się w powietrzu.
Wielu ludzi zdumiewało się zniknięciem tak wybitnego przedstawiciela świata
biznesu. W następnych tygodniach pisano o tym w lokalnych gazetach, a nawet wspomniano
w telewizji kablowej. Co zdumiewające, osoba, która wiedziała najwięcej na temat ostatnich
chwil Marcusa Beaumonta przed jego zniknięciem, nigdy nie została poproszona o udzielenie
wywiadu ani nawet przesłuchana dla wyjaśnienia okoliczności tego przedziwnego zdarzenia.
Co pewnie nie ma znaczenia, biorąc pod uwagę fakt, że ta osoba miała znacznie
poważniejsze zmartwienia na głowie. Na przykład areszt domowy.
Zgadza się. Areszt domowy.
Jak się tak dobrze zastanowić, to jedynym uchybieniem, jakiego dopuściłam się
tamtego dnia, było to, że ubrałam się trochę mniej konserwatywnie, niż powinnam. Poważnie.
Gdybym ubrała się w stylu Banana Republic zamiast Betsey Johnson, nic by się nie
wydarzyło. Ponieważ wtedy nie odesłano by mnie do domu i nigdy nie wpadłabym w szpony
Marcusa.
Z drugiej strony, nadal pewnie zakładałby obrońcom środowiska cementowe buciki i
wyrzucał ich z jachtu brata, czy jak tam pozbywał się tych ludzi bez ryzyka aresztowania.
Nigdy nie dowiedziałam się wszystkich szczegółów.
W każdym razie, zostałam uziemiona w domu, absolutnie niesprawiedliwie, chociaż
nie bardzo mogłam się bronić, nic mówiąc prawdy, a to, rzecz jasna, nie wchodziło w grę.
Wyobrażacie sobie, jakie to musiało wywrzeć wrażenie na mojej mamie i ojczymie,
kiedy wóz policyjny zatrzymał się przed naszym domem i gliniarz otworzył tylne drzwi, zza
których wyłoniłam się... no, cóż, ja.
Wyglądałam jak z filmu o Ameryce czasów po Apokalipsie. Jak dziewczyna z
wodnego świata, tylko bez okropnej fryzury. Siostra Ernestyna nie będzie już musiała się
obawiać, że przyjdę do szkoły w stroju od Betsey Johnson. Spódnica uległa kompletnemu
zniszczeniu, podobnie jak kaszmirowy sweterek. Bajeczna skórzana kurtka będzie się może
kiedyś nadawała do użytku, o ile zdołam z niej w jakiś sposób wywabić rybi zapach. Co do
butów, nie ma nadziei.
Rany, ale mama się wściekła. Wcale nie z powodu ubrania.
Co ciekawe, Andy złościł się jeszcze bardziej. Choć nie jest nawet moim rodzonym
ojcem.
Trzeba było zobaczyć, jak na mnie napadł w salonie. Bo musiałam, oczywiście,
wyjaśnić, co takiego robiłam w domu Beaumontów, kiedy wybuchł pożar, zamiast siedzieć
tam, gdzie powinnam, to jest w szkole.
A jedynym kłamstwem, jakie mi przyszło do głowy i które nosiło choć cień
prawdopodobieństwa, była sprawa mojego artykułu.
Więc powiedziałam im, że zerwałam się ze szkoły, żeby popracować nad wywiadem z
panem Beaumontem.
Nie uwierzyli, oczywiście. Wiedzieli, jak się okazało, że odesłano mnie do domu ze
względu na niewłaściwy strój. Ojciec Dominik zaniepokoił się, kiedy nie wróciłam we
właściwym czasie i natychmiast zadzwonił do pracy do mojej mamy i ojczyma,
zawiadamiając ich o moim zniknięciu.
- Wracałam właśnie do domu, żeby się przebrać, kiedy nadjechał brat pana Beaumonta
i zaproponował, że mnie zabierze, więc wsiadłam, a potem, kiedy siedziałam w gabinecie
pana B, poczułam dym, więc wyskoczyłam przez okno...
Dobra, nawet ja muszę przyznać, że cała ta historia brzmiała wyjątkowo podejrzanie.
Ale i tak była lepsza od prawdy, czyż nie? No, bo czy mogliby uwierzyć, że wujek Tada,
Marcus, próbował mnie zabić, ponieważ wiedziałam za dużo o paru morderstwach, które
popełnił w imię rozwoju urbanizacji? [ Pobierz całość w formacie PDF ]