[ Pobierz całość w formacie PDF ]

drażniącym Garra. - Nie widzę powodu, dla którego powinienem tak się czuć. Nasze życie jest
* Przegląd albo pokaz Antycznych Płaszczy, Godzina Chwalenia Zachodzącego Słońca. Sens
pierwszego terminu
jest dosłowny. Drugie określenie stało się formalną frazą, oznaczającą póz
ne popołudnie, kiedy to
składano
wizyty, pito wino, likiery i ekstrakty. W skrócie był to czas relaksu i pogawędki przed bardziej
formalnym
nastrojem obiadu.
zagrożone i w takiej sytuacji odrobina wstydu jest sprawą mniejszej wagi.
O.Z. Garr wstał i, by obrazić Claghorna, wykonał w jego kierunku groteskowy ukłon.
Claghorn w odpowiedzi wykonał podobne pozdrowienie, tak uroczyste i skomplikowane, że
oddawało obrazę Garra z burleskowym przejaskrawieniem. Xanten, który nienawidził O.Z.
Garra, zaśmiał się głośno.
O.Z. Garr zawahał się, ale zdał sobie sprawę, iż kontynuowanie rozmowy w takich
okolicznościach poczytane byłoby za przejaw złego gustu, i wyszedł z pokoju.
3
Przegląd Antycznych Płaszczy był coroczną uroczystością, pokazem Phanów we
wspaniałych, pełnych przepychu strojach. Odbywał się w Wielkiej Rotundzie, wznoszącej się
po północnej stronie centralnego placu. Może połowa szlachciców i mniej niż czwarta część
dam trzymała Phany. Były to stworzenia pochodzące z jaskiń księżyca planety Albireo Siedem,
zaliczane do łagodnej, uczuciowej i wesołej rasy, która po tysiącach lat hodowli przypominała
smukłe dziewczyny, sylfidy. Owinięte delikatną gazą, wychodzącą z małych otworów za
uszami i opadającą wzdłuż ramion i pleców, były najbardziej łagodnymi z istot, zawsze
gotowymi sprawić przyjemność, niewinnie próżnymi. Większość szlachciców darzyła Phany
uczuciem, ale plotki mówiły o damach moczących znienawidzone Phany w roztworze
amoniaku, który na zawsze niszczył gazę i splątywał sierść.
Szlachcic ogłupiony przez Phana był ogólnym pośmiewiskiem. Jeśli Phan początkowo
przypominający delikatną dziewczynę, został wykorzystany seksualnie, stawał się
zmarszczony i wymizerowany. Jego gaza zwisała i traciła kolor, a każdy wiedział, że taki a taki
szlachcic z
le obszedł się z Phanem. Przynajmniej z tego powodu kobiety z zamku mogły
obnosić się ze swą wyższością, prowadząc się tak fatalnie, że przy nich Phany wydawały się
najdelikatniejszymi z duchów natury. Ich życie trwało około trzydziestu lat. Przez ostatnie
dziesięć lat, gdy traciły swe piękno, otulały się płaszczykiem szarej gazy i wykonywały
służebne funkcje w buduarach, kuchniach, spiżarniach, przebieralniach oraz pracowały jako
pielęgniarki.
Przegląd Antycznych Płaszczy był raczej przeglądem Phanów niż płaszczy, choć one
same były również piękne.
Właściciele Phanów siedzieli w niższej kondygnacji, pełni dumy i nadziei, triumfując
po wspaniałym pokazie i spadając w otchłań wstydu, gdy rytualne ruchy pozbawione były
gracji i elegancji. Podczas każdego występu szlachcic pochodzący z innego klanu niż właściciel
Phana grał na lutni wysoce kunsztowną melodię. Pokaz nie był otwartym współzawodnictwem
i niedozwolona była jakakolwiek forma publicznego aplauzu, ale widzowie dawali do
zrozumienia, który z Phanów był najbardziej zachwycający i wdzięczny, co podnosiło znacznie
reputację właściciela.
Obecny Przegląd był opóz
niony o około pół godziny z powodu Meków i wymagał kilku
szybkich improwizacji. Ale szlachta zamku Hagedorn nie była w nastroju do krytykowania i
nie zważała na potknięcia, gdy tuzin młodych samców Wieśniaków wykonywał obce im
zadania. Phani byli zachwycający jak zwykle. Kłaniali się, obracali i kołysali w rytm jękliwych
tonów lutni, potrząsali swymi woalami, jakby czując krople deszczu, nagle kucali i sunęli,
potem wyskakiwali w górę i prostowali się. W końcu kłaniali się i schodzili z podium.
W połowie programu do Rotundy zbliżył się Wieśniak i wyszeptał coś do kadeta, który
podszedł, by dowiedzieć się, o co chodzi. Kadet natychmiast pobiegł do błyszczącej, czarnej
jak smoła loży Hagedorna. Hagedorn wysłuchał, skinął głową, powiedział kilka słów i
spokojnie opadł na siedzenie, jak gdyby wiadomość nie miała żadnego znaczenia, co uspokoiło
publiczność.
Widowisko trwało. Para należąca do O.Z. Garra miała niezwykle udany pokaz, ale
wszyscy czuli, że Lirlin, młody Phan należący do Issetha Floya Cazunetha, uczestniczący po
raz pierwszy w formalnym pokazie, zrobił najbardziej olśniewające wrażenie.
Phani pojawili się po raz ostatni, przesuwając się razem w improwizowanym menuecie,
oddali na pół wesoły, na pół smutny pokłon--pozdrowienie i opuścili Rotundę. Przez kilka
chwil większość szlachciców i dam pozostawał w swych lożach, dopijając ekstrakty,
omawiając pokaz, plotkując o romansach i przydziałach. Hagedorn siedział ponury, bawiąc się
palcami. Nagle wstał. W Rotundzie zapadła cisza.
- Przykro mi przerwać smutną wiadomością tak radosne wydarzenie. Ale otrzymałem
właśnie wieści i myślę, że wszyscy powinni je znać. Zaatakowany został zamek Janeil. Mecy
uderzyli wielką siłą, setkami wozów bojowych. Usypali wały uniemożliwiające użycie działa
energetycznego z zamku. Nie ma w tej chwili niebezpieczeństwa dla Janeil i trudno zrozumieć,
co Mecy chcą osiągnąć pod jego wysokimi na dwieście stóp murami. Nowina jest jednak
przykra i myślę, że możemy spodziewać się tego samego, choć jeszcze trudniej zrozumieć, jak
Mecy mieliby nam zagrozić. Nasza woda wypływa z głębokich studni. Mamy dużo zapasów
jedzenia. Nasza energia pochodzi ze słońca. W ostateczności możemy syntetyzować jedzenie z
powietrza, o tym przynajmniej zostałem upewniony przez naszych wybitnych teoretyków
biochemików. Ale jest to smutna nowina. Wysnujcie z niej wnioski, jakie chcecie. Jutro zbierze
się rada notabli.
Rozdział 5
1
- A więc - zaczął Hagedorn - choć raz opuśćmy wszelkie formalności. Co z działami? -
zwrócił się do O.Z. Garra.
O.Z. Garr, ubrany we wspaniały, szarozielony mundur Dragonów Overwhele ostrożnie
położył swój hełm na stole, tak że pióropusz sterczał w górę. [ Pobierz całość w formacie PDF ]