[ Pobierz całość w formacie PDF ]

- Czy coś się stało?
- Nie, chcę tylko zapakować trochę rzeczy. Bo przez
parÄ™ pierwszych nocy przeÅ›piÄ™ siÄ™ tutaj na wypadek, gdy­
by pojawiły się jakieś problemy.
Jedynym problemem, jaki mógł się w gruncie rzeczy
pojawić, byli - oczywiście dla niego - wpatrujący się
nieustannie w Brooke bankierzy.
- Gdzie? Wszystkie chaty i pokoje są zajęte.
- Jest jeszcze pokój gościnny. Za czasów Charliego
sypiałem tam.
Brooke dotknęła dłonią twarzy.
- Ja zajmuję pokój gościnny - powiedziała.
- O rany! Dlaczego nie śpisz w swojej sypialni?
- Spałam, tylko że Rico kręcił się przy łóżku, skomlał.
Więc żeby nikomu nie przeszkadzać, przenieśliśmy się
do pokoju gościnnego.
- Rico tęskni za Charliem?
- Tak. A poza tym łóżko w sypialni... - zaczerwie­
niła się i spojrzała w bok - .. .jest takie wielkie.
Dla nich dwojga nie byÅ‚oby za wielkie. Caleb zachwy­
ciÅ‚ siÄ™ jej rumieÅ„cem i wÅ‚ożyÅ‚ rÄ™ce do kieszeni, by opa­
nować chęć pogÅ‚askania jej po tym zarumienionym po­
liczku.
- To może dla nas obojga będzie akurat?
- Nie, nie przyszła jeszcze pora, żeby...
- Trudno, poczekam - rzekł.
Z werandy od tyłu domostwa Brooke patrzyła na
gromadzących się w patio ludzi. Caleb wraz z załogą
wszystko świetnie zorganizował. Ona była jedyną osobą,
która nie otrzymała żadnej roli w tym teatrze.
Powietrze wypełniły dz
więki muzyki country. Paru
goÅ›ci pÅ‚ywaÅ‚o w basenie, inni grali w siatkówkÄ™ w po­
bliżu tegoż basenu. Jeszcze inni tańczyli na drewnianym
parkiecie.
Caleb tańczył z jedną z dziewcząt, chyba studentką,
którą - sądząc po błyskach w jej oczach i trzepoczących
rzęsach - zdążył już chyba oczarować.
Brooke byÅ‚a caÅ‚kiem zwyczajnie zazdrosna. Do obo­
wiązków Caleba, jako gospodarza i organizatora imprezy,
należała nauka stepowania i tańca, ale przecież zaledwie
tego ranka ustalili, że bÄ™dzie ojcem jej dziecka, i dopra­
wdy przykro jej było patrzeć, jak trzyma w ramionach
innÄ… kobietÄ™.
Nie odrywała od nich wzroku, choć to patrzenie było
niemiłym przeżyciem. Musiała jednak przyznać, że Caleb
trzymał dziewczynę na przyzwoitą odległość. Zresztą nie
wpatrywał się w nią, tylko, tak jak należało, ogarniał
wzrokiem innych gości.
Brooke zebrała się w sobie, przywołała uśmiech na
twarz i weszła między ludzi, mając nadzieję, że natrafi
na tych, którzy - zgodnie z jej filozofią - radości życia
szukajÄ… w sobie. StwierdziÅ‚a jednak niebawem, że wiÄ™­
kszość gości nie wyraża chęci do dyskusji o wzniosłych
celach w życiu. Interesowała ich bardziej jazda konna
i kowbojskie obyczaje. Tylko jeden z mężczyzn, ze stanu
Ohio, obiecał odwiedzić ją w jej pracowni.
PoczuÅ‚a dÅ‚oÅ„ na ramieniu. WiedziaÅ‚a, że to Caleb. Pa­
miętała jego dotyk, jego zapach. Ponadto któż inny
ośmieliłby się na taką poufałość?
- Wszystko w porządku? - zapytał.
- Tak. Zaskoczyły mnie przyjemnie stroje załogi -
rzekła, nie patrząc na niego. Nie chciała dać się porwać
uczuciom, nie chciała liczyć godzin do ich intymnego
spotkania. Jednak na samÄ… myÅ›l o tym intymnym spot­
kaniu poczuła ciarki na plecach.
- Charlie przywiązywał wagę do tego, by w dniu
otwarcia ludzie byli jednakowo ubrani. Wprawdzie to tro­
chę sztucznie wygląda, ale postanowiłem kontynuować
ten obyczaj.
Stał tak blisko niej, że miała ochotę oprzeć się o niego.
I pomyślała sobie, że do tej pory nie miała się na kim
oprzeć i że Caleb jest chyba tym człowiekiem, na którym
można polegać.
Popełniła błąd i spojrzała na niego. Ubrany był tak
samo jak inni - niebieskie dżinsy, koszula w czerwoną
kratkę, żółty krawat na szyi - i bardzo mu było w tym
dobrze. Pomyślała sobie, że wygląda kusząco, jak bohater
westernu, któremu żadna dziewczyna nie odmówi. Ona
też mu nie odmówiła ani nie odmówi.
- Nie po raz pierwszy witasz goÅ›ci w Double C, pra­
wda? - zapytała.
- Charlie potrzebowaÅ‚ pomocy, a ja pieniÄ™dzy - od­
parł.
- Od jak dawna mu pomagałeś?
- Szmat czasu.
- Zatem wiesz wiÄ™cej o prowadzeniu farmy turystycz­
nej, niż raczyłeś mi powiedzieć.
- Nigdy ci nie mówiłem, co wiem, a czego nie wiem.
- Jesteś poza tym wspaniałym mówcą.
Spojrzał w bok, ale Brooke zauważyła, że się speszył.
- Przesadzasz - odparł.
- Mówisz jasno, precyzyjnie, doprowadzasz ludzi do
śmiechu...
Wzruszył w milczeniu ramionami.
- Powinieneś rozwijać swój talent - ciągnęła.
- Rozwijam przy bydle.
- Możesz zmienić miejsce zamieszkania.
- Niczego nie chcę zmieniać. Chcę być tutaj, jak moja
rodzina, przyjaciele.
Tak, orzekła w duchu Brooke, ten człowiek popadł
w rutynę. Jeśli kiedykolwiek ktokolwiek potrzebował jej
pomocy, to właśnie Caleb.
- Samozadowolenie nie przynosi sukcesu - stwier­
dziła.
- Jakiego sukcesu? Na jakÄ… miarÄ™?
Westchnęła ciężko. %7ładne jej słowa na nic się tu nie
zdadzą, ale gniewało ją, że on tak się od wszystkiego
odcina. Nie chce wykorzystać swoich możliwości.
- JesteÅ› Å›wietny - powiedziaÅ‚a. - PomogÄ™ ci udosko­
nalić twoje oratorskie zdolności.
- To samo, choć prostszymi słowy, mówiła moja była
żona. A wkrótce potem kazała mi wybierać: ona albo
Crooked Creek.
No oczywiście, pomyślała Brooke, i wybrał ranczo.
- Boisz się sukcesu? - zapytała.
- Co takiego? - Spojrzał na nią tak, jakby plotła
bzdury.
- Są ludzie - zaczęła - którzy negują przyszłość, bo
boją się nadziei i związanych z nią rozczarowań.
BurknÄ…Å‚ coÅ› pod nosem.
- Niech pani doktor nie dokonuje na mnie psycho­
analizy - rzekł. - To ty poplątałaś sobie życie, nie ja. [ Pobierz całość w formacie PDF ]