[ Pobierz całość w formacie PDF ]

- Nie sądzę, żeby miał kłopoty z bezsennością. O ile wiem, prowadzi pewne eksperymenty z
wywoływaniem halucynacji. - Zastanawiam się, czy ten dżentelmen nie odstąpiłby nam małej
ilości tych ziół - powiedziała z namysłem Bemice. Może wiedząc, jak bardzo potrzebne są
mojej bratanicy, byłby tak uprzejmy i podzielił się z nami. - Przypuszczam, że nie byłoby w tym
nic niestosownego, gdyby go panie o to spytały. - Pani Moss wzruszyła ramionami. - Kupił te
zioła lord Clay. zy pan Hunt już wrócił?
- zapytała Madeline lokaja, wbiegając za ciotką do domu. - Nie musicie mnie szukać, panie -
odezwał się Artemis, pojawiając się na schodach. - Właśnie przed chwilą przyszedłem. Gdzie
95
byłyście, u licha?! Jego głos zabrzmiał jak zapowiedz
nadciągającej burzy, jeszcze nie
groz
ny, ale już budzący niepokój. - Jak to dobrze, że jest pan w domu, sir - rzekła Madeline. -
Odbyłyśmy niezwykle owocną wyprawę. Madeline ma panu wiele do opowiedzenia, sir -
dorzuciła Bemice, kierując ku niemu promienne spojrzenie. - Czyżby?
- Artemis, idąc w dół po schodach, nie odrywał wzroku od Madeline. - Proszę przyjść do mnie
do biblioteki, pani Deveridge. Chciałbym dowiedzieć się czegoś bliższego o tej owocnej
ekspedycji. Tak oficjalnie? Pani Deveridge? Madeline nie miała wątpliwości, że Artemis jest w
nie najlepszym humorze. - Nie ma powodu zwracać się do mnie takim tonem powiedziała,
zamykając za sobą drzwi biblioteki. - Jeśli jest to skutek wydarzeń minionej nocy, to
radziłabym skorzystać z którejś z mikstur mojej ciotki. - Pozostanę przy brandy. - Sir, mogę
panu wyjaśnić.
- .
- . - Wszystko?
- Uniósł brwi. - Liczę na to, gdyż mam wiele pytań. Zacznijmy od najważniejszego. Jak
śmiałyście, panie, opuścić dom bez mojej wiedzy i do tego nie informując, dokąd się udajecie?
- Sir, pana ton staje się irytujący. Staram się być cierpliwa i wyrozumiała, bo jak już
wspomniałam, wydarzenia minionej nocy mogły nadszarpnąć panu nerwy, jednakże jeśli nadal
zamierza pan zachowywać się tak, jak gdyby był pan.
- .
- . - Jak gdybym był kim, moja droga?
- Oparł dłonie na biurku i patrzył groz
nie. - Jak gdybym miał powód, żeby się niepokoić? Jak
gdyby pani wykazała upór, samowolę i bezmyślność? Tego już było za wiele. Madeline
wybuchła: - Chciałam powiedzieć, jak gdyby pan był moim mężem. AMANDA QillCK Zapadło
milczenie. Wydawało się nawet, że zegar się zatrzymał. Madeline dałaby wszystko, żeby
cofnąć te stówa, ale było za póz
no. - Pani mężem - powtórzył wreszcie Artemis obojętnym
tonem. Skoncentrowała całą uwagę na zdejmowaniu rękawiczek. - Proszę mi wybaczyć, sir.
Posunęłam się nieco zbyt daleko w tym porównaniu. Dowiedziałam się dzisiaj czegoś
ważnego i nie powinniśmy tracić czasu na niepotrzebne spory. Artemis zignorował jej słowa i
zapytał lodowatym tonem: - Czy naprawdę zachowuję się tak jak pani mąż? Wydawało mi się,
że określiła go pani jako skończonego łajdaka o morderczych skłonnościach. - Och, niech pan
nie będzie śmieszny, sir. Oczywiście nie porównywałam pana do Renwicka. On był
absolutnym draniem bez honoru. Zupełnym przeciwieństwem pana. - Dziękuję przynajmniej
za to - wycedził przez zęby. - Jak pan wie, nie mam dobrych wspomnień po swoim
małżeństwie - mówiła dalej, mocując się z rękawiczką. Możliwe, że zareagowałam zbyt
gwałtownie, gdy zaczął pan na mnie krzyczeć. - Wcale nie krzyczałem. - To prawda. Ma pan
rację. Nie krzyczał pan. Nawet nie podniósł pan głosu. To było zbyteczne. Jest pan zdolny
zmrozić każdego jednym słowem. - Nie wiem nic o zmrażaniu kogokolwiek, ale mogę panią
zapewnić, że kiedy wróciłem do domu i dowiedziałem się, że opuściłyście dom, to ta
wiadomość mnie zmroziła do szpiku kości. - Czyżby gospodyni nie poinformowała pana, że
zabrałyśmy ze sobą Latimera i Zachary ego?
- Tak i tylko to powstrzymało mnie przed wysłaniem ludzi na poszukiwanie pań. Upuściła [ Pobierz całość w formacie PDF ]