[ Pobierz całość w formacie PDF ]

człowiek ścigany przez upiory z najgorszych koszmarów. Nikt go wszakże nie ścigał; był sam i żywy, kiedy
Armington, dozorca, odpowiedział na jego słabe, niepewne skrobanie do drzwi.
Armington pomógł Birchowi wejść do środka i ułożył na zapasowym łóżku, po czym wysłał swego
synka, Edwina, po doktora Davisa. Ranny był w pełni przytomny, ale bełkotał coś bez sensu, powtarzając
raz po raz: - Moje kostki! Puszczaj!... Zamknięty w grobowcu.
W końcu zjawił się doktor ze swoją walizeczką i po zadaniu kilku niezbędnych pytań zdjął z
pacjenta wierzchnie odzienie, buty i skarpetki. Rany - obie kostki były upiornie poszarpane w okolicy
ścięgien Achillesa - mocno zaskoczyły starego lekarza, aż w końcu zdumienie przerodziło się w zgrozę. Jego
pytania przepełniło poza profesjonalne napięcie, a dłonie drżały, gdy opatrywał zmasakrowane kończyny,
bandażując je tak, jakby chciał jak najszybciej pozbyć się widoku upiornych okaleczeń.
Jak na obojętnego z natury lekarza, złowieszcze i przesycone grozą przesłuchanie, któremu poddał
osłabionego przedsiębiorcę pogrzebowego, by wydobyć od niego wszelkie szczegóły dotyczące jego
przerażającej przygody, mogło wydać się doprawdy nietypowe. Z osobliwym niepokojem pragnął
dowiedzieć się, czy Birch był pewien - absolutnie pewien, czyja skrzynia znajdowała się na samym szczycie,
jak ją wybrał, skąd miał pewność - wszak w grobowcu było ciemno - że trumna należała do Fennera, i w jaki
sposób umiał odróżnić ją od identycznej bądz
co bądz
skrzyni plugawego Asapha Sawyera. Czy twarda,
solidna trumna Fennera mogłaby poddać się tak łatwo? Davis prowadzący w wiosce długoletnią praktykę
był, rzecz jasna, obecny przy obu pochówkach i wspomagał tak Fennera, jak i Sawyera w ich ostatniej
chorobie. Zastanawiał się przy tym, podczas pogrzebu Sawyera, jakim cudem mściwy farmer zdołał
zmieścić się wyprostowany w skrzyni sporządzonej dla odznaczającego się niewysokim wzrostem Fennera.
Po pełnych dwóch godzinach doktor Davis wyszedł, nakazując Birchowi, by, kiedy go zapytają,
upierał się, że rany spowodowane zostały wyłącznie przez drzazgi i sterczące z trumny poluzowane
gwoz
dzie. Cóż innego - dodał - można by udowodnić lub w co można by uwierzyć, twierdząc inaczej?
Najlepiej jednak, aby starał się omijać ów temat i przy leczeniu tych ran nie korzystał z usług innego lekarza.
Birch przez resztę życia stosował się do jego rady, dopóki nie opowiedział mi swojej historii, a kiedy
ujrzałem blizny - wówczas już zastarzałe i pobielałe - przyznałem, że postąpił słusznie.
Na zawsze pozostał kaleką, uszkodzeniu bowiem uległy główne ścięgna, sądzę jednak, że
najbardziej ucierpiała jego dusza. Charakter mężczyzny, ongiś tak flegmatyczny i logiczny, został w
nieodwracalny sposób spaczony i od czasu owego feralnego zdarzenia Birch w niesamowity wręcz sposób
reagował na hasła  piątek ,  grobowiec ,  trumna czy inne, mniej wyraz
ne aluzje do pamiętnego dlań
wydarzenia. Jego spłoszony koń wrócił do domu, ale lękliwość i niepewność nie opuściły go już nigdy.
Birch zmienił fach, lecz zawsze coś go dręczyło. Może to tylko strach, a może osobliwe wyrzuty sumienia
wywołane popełnionymi w odległej przeszłości występkami. Topił swoje zgryzoty w alkoholu, ale rzecz
jasna, w ten sposób nie był w stanie zapomnieć.
Kiedy doktor Davis opuścił Bircha owej nocy, wziął latarnię i udał się do starego grobowca. Księżyc
oświetlał rozrzucone kawałki cegieł i posępną, brązową fasadę, a zamek wielkich drzwi ustąpił bez oporu,
gdy Davis spróbował otworzyć je od zewnątrz.
Lekarz, który widział już niejeden koszmar w salach sekcyjnych, wszedł śmiało do środka i rozejrzał
się wokoło, tłumiąc mdłości ciała i umysłu, które wzmagał jeszcze upiorny widok i panujący wewnątrz fetor.
Raz krzyknął w głos, a w chwilę potem wydał z siebie jęk, bardziej przeraz
liwy niż najdonośniejszy wrzask.
Następnie pędem powrócił do domku dozorcy i złamał wszelkie zasady swego szlachetnego zawodu,
brutalnie budząc i bezceremonialnie tarmosząc swego pacjenta, z jego ust zaś dobywał się zjadliwy szept,
który zaskoczonemu przedsiębiorcy skojarzył się z jadowitym sykiem witriolu.
- To była trumna Asapha, Birch, tak jak myślałem! Rozpoznałem go po zębach, w górnej szczęce
brakowało mu przednich - na litość boską, nigdy nie pokazuj nikomu tych ran! Ciało było w fatalnym stanie,
ale jeszcze nigdy nie widziałem tak silnej nienawiści malującej się na ludzkiej twarzy... lub tym, co kiedyś
nią było!... Wiesz, jak bardzo ten diabeł był mściwy - jak doprowadził do ruiny Raymonda, w trzydzieści lat
po procesie o miedzę, i jak zdeptał tę psinę, która rzuciła się nań z zębami w sierpniu, ubiegłego roku... To
był diabeł wcielony i wierzę,
Birch, że jego nienasycona furia była w stanie pokonać czas i śmierć! Boże, jego gniew, jak to
dobrze, że nie wybrał sobie mnie na ofiarę!
Czemu to zrobiłeś , Birch? Był szują i łajdakiem, jakich mało, nie mam ci za złe, że dałeś mu
wybrakowaną trumnę, ale tym razem posunąłeś się za daleko! Skąpstwo skąpstwem, ale dobrze wiedziałeś,
że stary Fenner był człowiekiem nikczemnego wzrostu.
Nigdy, póki żyję, nie zapomnę tego widoku. Musiałeś wierzgnąć ż całej siły, bo trumna Asapha
leżała na podłodze. Miał pękniętą czaszkę i jej zawartość wypłynęła na zewnątrz. Widziałem już wiele, ale
to, co tam ujrzałem, przeszło wszelkie dopuszczalne granice. Oko za oko! Wielkie nieba, Birch, muszę [ Pobierz całość w formacie PDF ]