[ Pobierz całość w formacie PDF ]

twierdzili, że chcieli go tylko ocucić, ochlapując wodą na świeżym powietrzu.
Ratowali. I w dodatku bardzo wątpię, czy poszkodowany złożyłby skargę. Zapewne
potwierdziłby ich wersję, jakoby sam się uderzył i stracił przytomność, a nad
Wisłę przyjechał dobrowolnie, na spacer. - Dlaczego tak? - zdziwił się Pawełek.
- Chyba wam powiem - zdecydował się porucznik po namyśle. - Inaczej Bóg raczy
wiedzieć, co wam do głowy strzeli. Ale macie milczeć i absolutnie nikomu nie
powtarzać. Janeczka prychnęła gniewnie, a Pawełek wzruszył ramionami. - Akurat
tak dużo gadamy do byle kogo...
- Widzę, że nie i dlatego ryzykuję. Ten wasz pan Wolski... Obiło mi się o uszy
jego nazwisko już kilkakrotnie i sprawdzę to dokładnie, ale odgaduję, że
pracował kiedyś w tak zwanych służbach specjalnych. Dlatego dysponuje rozmaitymi
możliwościami... no... technicznymi, i dlatego zna tych ludzi. Porozmawiam z
nim, oczywiście. Nieoficjalnie. Przypuszczam, że się wyprze wszystkiego i będę
mógł tylko dedukować. Osobiście sądzę, że usiłuje ukrócić ich przestępczą
działalność po swojemu, metodami indywidualnymi, i wydaje mu się, że to da
rezultaty. Już widać, co osiągnął. %7łeby nie wy, mieliby go z głowy. - Ale jednak
im przeszkadza - zauważyła krytycznie Janeczka. - I to porządnie, skoro
postanowili go utopić. - Przez Selera - przypomniał Pawełek. - Kto to jest ten
Seler? Porucznik westchnął tak, że wydmuchnął prawie cały popiół z samochodowej
popielniczki. Janeczka zaczęła się dyskretnie otrzepywać. -O, bardzo cię
przepraszam... To jest okropna rzecz, czy wy koniecznie chcecie rozmawiać o
polityce? Dobrze, powiem prawdę. Seler jest posłem na Sejm. Opłacają go, żeby
utrącał wszelkie propozycje zmian w przepisach prawnych. Znajduje się w
odpowiedniej komisji i bruz
dzi. Owszem, tym Selerem pan Wolski wyświadczył nam
wielką przysługę, przeszkodził mu przyjechać na obrady i zaczęły się rozmowy na
ten temat. W jego obecności byłoby to w ogóle niemożliwe, ale co z tego, nadal
będzie utrudniał. Naprawdę wcale się nie nazywa Seler, tylko trochę inaczej, ale
nie wymagajcie już ode mnie zbyt wiele. -- Może, wobec tego, powinno się utopić
Selera...? - podsunął niepewnie Pawełek.
- I kto ma to zrobić? - zainteresował się zgryz
liwie porucznik. - Ja czy wy?
Janeczka poczuła się nagle bezradna. Szajka, którą chcieli szybko i dokładnie
zlikwidować, stanowczo przerastała ich siły. Praworządność wyglądała jakoś
dziwnie i sprzecznie ze zdrowym rozsądkiem. W żaden sposób nie mogli zyskać
wpływu na obrady sejmowe i wszystko to razem prawie nie mieściło się w głowie. -
Okropne - powiedziała ze wstrętem. - Ja się na to nie zgadzam. Trzeba coś zrobić
przeciwko temu bałaganowi i tym ludziom, ale wcale nie wiem co. - Ja mniej
więcej wiem - odparł pocieszająco porucznik. - I oprócz mnie jeszcze kilka osób.
Pułkownik... mój zwierzchnik, który się tymi aferami zajmuje, wyłożył to nawet w
punktach, w piśmie skierowanym do odpowiednich władz. Ponadto już się dość dużo
zrobiło. Kilkunastu przestępców zostało zatrzymanych i zapewniam was, że na
dłużej niż dwie doby. A ich szefowie, chociaż ciągle bezkarni, jednak mają
kłopoty. No, mogę wam też powiedzieć, że Niemcy bardzo się ucieszyli. Te
kradzione samochody, które miały przyjechać tranzytem, już do nich wróciły.
Złapaliśmy także sprzedawcę, który dostarczał złodziejom informacji o kupowanych
samochodach i dorabiał kluczyki. Zlikwidowaliśmy dwa warsztaty, przerabiające
numery. To już coś...
- Ale do świąt się chyba całej reszty nie zdąży - powiedział w zamyśleniu
zmartwiony Pawełek. - Do świąt został tydzień. Dlaczego akurat do
świąt?
- Bo na święta przyjeżdża nasz ojciec - wyjaśniła Janeczka. - Przyprowadzi nowe
volvo. Nie chcemy, żeby je ukradli. - Zdaje się, że doskonale potraficie
przeciwdziałać kradzieżom - zauważył porucznik cierpkim tonem. - Niekiedy nawet
zbyt dobrze... Co nie znaczy, że ja to pochwalam! Janeczka i Pawełek popatrzyli
na niego wzrokiem kompletnie bez wyrazu. Potem spojrzeli na siebie. Pawełek
odchrząknął z odrobiną zakłopotania. -Dobra, coś się zrobi...
- Ale jak pan już porozmawia z panem Wolskim, to pan nam powie, co z tego
wynikło? - wróciła do pierwotnego tematu Janeczka.
-Powiem tyle, ile będę mógł...
O szybę samochodu puknęły nagle pazury i Janeczka ujrzała łeb Chabra. W zębach
psa tkwił kawałek papieru. Uchyliła drzwiczki i przejeła korespondencję.
- Proszę wracać do domu, bo robi się póz
no
- odczytała na głos treść, wypisaną ręką pani Krystyny. - No proszę, jak się
wszyscy nauczyli pisać listy przez psa.
-Zdaje się, że matka nie wie, gdzie jesteśmy
- mruknął Pawełek.
Porucznik z ulgą pomyślał, że ten pies to czyste błogosławieństwo. Janeczka
westchnęła z żalem i zaczęła wysiadać. - No trudno, musimy iść. Jeszcze tylko
niech pan nam powie, kto to jest ten A
ojecki, u którego byli Purchel i Lewek. -
Zwyczajny człowiek, nieświadomy swojej roli. Szwagier Lewka. Porozmawiamy
jeszcze. Dobranoc...
- Tego Selera gdyby tak udało się dopaść - powiedział tęsknie Pawełek,
przechodząc przez furtkę. - Jak by tu się o nim czegoś dowiedzieć? - Chyba cudem
- odparła sucho jego siostra. - Pan Wolski wie, ale na pewno nie powie. I z
porucznika też tego nie wydusisz. Będę musiała się poważnie zastanowić...
Wracając nazajutrz ze szkoły, już dość blisko domu, Janeczka ujrzała nagle na
ulicy jakiegoś człowieka. Odchodził od kiosku Ruchu z paczką papierosów w ręku,
na przegubie drugiej ręki wisiała mu obciążona niewidoczną zawartością foliowa
torba. Pogrzebał w kieszeni, schował kupioną paczkę, wyjął drugą, pogniecioną i
prawie pustą, zajrzał do niej, wyjął jedynego pozostałego papierosa, paczkę zaś
zgniótł do reszty i rzucił na chodnik. Zapalił tego ostatniego papierosa,
spojrzał z uwagą na Janeczkę i szybkim krokiem zaczął się oddalać. Nagle
popędził biegiem i znikł jej z oczu.
Stojąc jak wrośnięta w ziemię, Janeczka patrzyła za nim długą chwilę. Pierwszą
jej myślą było; iść za nim. Myśl błysnęła i zgasła. Zauważył ją, nie mogła go
śledzić. W dodatku popędził biegiem, musiałaby biec również. Do niczego...
Poruszyła się, podeszła do zgniecionego opakowania, podniosła je delikatnie,
przez chwilę zastanawiała się, jak zabezpieczyć ten łup, zrezygnowała z chowania
go w tornistrze i ze śmieciem w palcach popędziła do domu. Chaber czekał na nią
przy furtce. Zawróciłaby od razu, zabierając go ze sobą, gdyby nie tornister. -
Czekaj, piesku! - szepnęła. - Zaraz będzie robota!
Na palcach podeszła do domu, cichutko otworzyła drzwi, ulokowała tornister za
nimi w holu, sięgnęła po ustawioną w kącie parasolkę i wycofała się. Pilnowała,
żeby nie brzęknąć furtką. Biegiem popędziła z powrotem na miejsce spotkania
człowieka i tam podetknęła psu pod nos pogniecione opakowanie papierosów. -
Pieseczku, szukaj! - poleciła z naciskiem. - Musimy znalez
ć tego bałwana.
Szukaj! Chaber doskonale rozumiał, że nie woń tytoniu Jest tu ważna, tylko woń
człowieka. Człowiek trzymał to w ręku, nosił w kieszeni... Dla tak uzdolnionego
psa jak Chaber zadanie było najprostsze i najłatwiejsze w świecie. Tropiony
osobnik nie chodził nigdzie daleko. Plątał się po najbliższej okolicy, odwiedził [ Pobierz całość w formacie PDF ]