[ Pobierz całość w formacie PDF ]

Howardem i całą resztą wampirów, oglądając Digital Vampire Network. Stone Cauffyn z
Nocnych wiadomości nudził bez końca. Phineas i Jack rozśmieszali wszystkich
parodiowaniem prezentera. Nagle Stone odwrócił głowę.
- Co to ma znaczyć?
Toni otworzyła usta z przerażenia. Do stołu prezentera zbliżał się Jędrek Janów z
pistoletem w dłoni.
- Brać go - rozkazał i jakiś rosyjski Malkontent owinął szyję Stone'a Cauffyna srebrną liną.
- Co wy robicie? - spytał Stone. - To jest absolutnie niedopuszczalne na antenie.
- Na mnie! - rozkazał Jędrek i kamera wzięła go w kadr. - Ty, kamerzysta, rób co mówię,
to przeżyjesz. - Kamera nawet nie drgnęła. Jędrek kiwnął głową.
- Dobrze. A teraz pokaż naszym widzom, co mamy za drzwiami numer 1. - Wskazał ręką
na prawo. Kamera przejechała w stronę drzwi. Jurij i Stanisław weszli do studia; każdy
prowadził zakładniczkę. Toni się zachłysnęła.
- Mają Corky Courrant.
- I jeszcze jakąś kobietę - mruknął Ian.
- Jak dla mnie, mogą zabić Corky - stwierdził Phineas.
- Cii... - Ian zrobił głośniej, gdy Jędrek znów zaczął mówić.
- Jak widzicie, przejęliśmy DVN. Waszą ramówkę zastąpi o wiele ciekawszy program,
Ianie MacPhie, masz dwadzieścia minut, żeby przynieść mi specyfik Draganestiego, bo
inaczej zacznę zabijać zakładników na żywo, w telewizji.
Toni siedziała osłupiała, nie mogąc wydobyć słowa, za to mężczyz
ni zaczęli mówić
wszyscy naraz. Ilu ludzi miał Jędrek? Kto zna plan budynku DVN?
Wampiry zerwały się nagle na równe nogi.
- Przepraszam! - zawołał głos z holu. Do salonu wszedł Gregori. - Nie chciałem uruchomić
alarmu. Dougal poszedł go wyłączyć. Gregori spojrzał na ekran.
- Widziałem, co się dzieje. Pomyślałem, że powinienem was ostrzec na wypadek,
gdybyście nie wiedzieli.
- Znasz rozkład DVN? - spytał Ian.
- Jasne, kręciłem tam parę reklam. Macie jakieś kartki? - spytał Gregori. Toni pobiegła do
biurka. Wzięła kartki i długopisy i rzuciła wszystko na duży, kwadratowy stolik do kawy.
Gregori usiadł na jednej z kanap i zaczął rysować.
- Phineas, Dougal, idz
cie na dół - rozkazał Ian. - Przynieście broń. Howard, wiesz, gdzie
jest DVN?
- W Brooklynie. - Howard wstał. - Mam tam pojechać? Ian się zastanawiał.
- Nie chcemy się teleportować w pułapkę, więc moim zdaniem powinniśmy zaatakować z
zewnątrz.
- Zgadzam się - powiedział Zoltan. Ich uwagę przyciągnął wrzask dobiegający z
telewizora.
182
- Przypalasz mi skórę, ty draniu! - wrzeszczała Corky Courrant, kiedy Jurij owijał jej
nadgarstki srebrną liną. Druga kobieta tylko płakała cicho, dając się wiązać. Stone Cauffyn
spojrzał z zainteresowaniem na swoje więzy.
- Za pozwoleniem, co wy spodziewacie się zyskać dzięki temu?
Jędrek parsknął.
- Cały świat. Mając specyfik pozwalający nie spać w dzień, będę mógł władać
wampirycznym światem.
Stone posłał mu drwiące spojrzenie.
- Taki specyfik nie istnieje.
- Ależ istnieje. Zażył go Ian MacPhie. To w taki sposób się postarzał. - Jędrek przeszedł za
Corky i położył dłoń na jej szyi. - Muszę pani podziękować, pani Courrant. To pani mi o
tym powiedziała.
Oczy Corky otworzyły się szerzej, gdy ścisnął mocno jej szyję.
- Skoro ci pomogłam, to dlaczego mnie nie puścisz?
Jędrek przechylił jej głowę do tyłu, zmuszając ją, by na niego spojrzała.
- Bo lubię patrzeć, jak umierają blondynki. Prawda, Nadia?
Kamera przesunęła się na drobną brunetkę stojącą obok Stone'a.
- Panu sprawia przyjemność, kiedy zabijam blondynki - szepnęła.
- Nie możecie mnie zabić! - krzyknęła Corky. - Ja mam fanów. - Spojrzała na drugą
zakładniczkę. - Zabijcie Tiffany. Ona też jest blondynką. I przespała się z moim
chłopakiem.
- Nie! - pisnęła Tiffany. - Ja jestem za młoda, żeby umrzeć. I za ładna.
- A
adna? - prychnęła Corky. - Mężczyz
ni tylko ci tak mówią, żebyś poszła z nimi do łóżka.
- To nieprawda. Mnóstwo mężczyzn mówiło mi, że jestem ładna.
- A z iloma z nich się przespałaś? - warknęła Corky. Oczy Tiffany otworzyły się szeroko.
- Dość! - Jędrek przewrócił oczami. - Zaknebluj je, Jurij, bo je pozabijam od razu. - Jurij
zakleił usta Tiffany taśmą hydrauliczną. Corky próbowała rozerwać więzy.
- Nie możesz mnie zabić! Ja bawię ludzi! Zabijcie Stone'a. On jest piekielnie nudny.
- Ależ, wypraszam sobie - wyjąkał Stone. - Takie twierdzenie jest bezpodstawne. Ja
osobiście uważam się za dość interesującego.
Jędrek przytrzymał głowę Corky, by Jurij mógł jej zakleić usta taśmą. W końcu odwrócił
się, by obejrzeć sobie Stone'a, który patrzył na niego z obojętną miną.
- A ty co robisz?
Stone zamrugał. - Czytam wiadomości.
Jędrek podszedł do niego. - I?
- Mam... ładne włosy.
Jędrek przewrócił oczami. - Ten człowiek jest nudny. Nie czuję od niego nawet strachu.
Wypuście go.
Stone zrobił lekko zaskoczoną minę. - Muszę powiedzieć, że to całkiem dobra wiadomość.
Nadia rozwiązała srebrne liny, które go krępowały, i poprowadziła go do wyjścia. Corky
spróbowała podstawić mu nogę, kiedy ją mijał. Jędrek zaczął chodzić w tę i z powrotem.
- Teraz pytanie brzmi: którą z was mam zabić pierwszą? A może Ian MacPhie przybędzie
wam na ratunek.
Corky i Tiffany zaczęły się szamotać. Jędrek się uśmiechnął.
- Właśnie tak. Bójcie się. Niech strach sączy się z waszych porów, żebym mógł się
rokoszować jego zapachem. - Jego spojrzenie padło na przesadnie obfite piersi Corky. -
Dla tej będzie potrzeba dłuższego kołka.
183 [ Pobierz całość w formacie PDF ]