[ Pobierz całość w formacie PDF ]

mało wspólnego, już raczej z higieną. Ale Jacek po tej nocy odjechał taksówką z książką
pełną wierszy i marzeniami  o swojej kobiecie na lądzie na następnych ponad sześć
miesięcy samotności. I ta jej krew na jego ciele stała się dla niego symbolem. Najpierw
nieprawdopodobna rozkosz, a zaraz potem krew. Nie jakaś tam nieistotna krew, jak z
rozciętej ręki. To zestawienie było dla Jacka czymś zupełnie nowym. Miało coś z grzechu
i świętości ofiary jednocześnie. Poza tym było niesamowitym tematem do marzeń.
Gdy przypomni sobie, jak Jacek opowiadał mu o tej krwi, wraca myśl o tym, że gdyby
Freuda lub Junga można było w tamtych czasach wysłać z rybakami w rejs na dziewięć
miesięcy pod Nową Fundlandię lub Wyspy Owcze, to po powrocie napisaliby zupełnie
inne teorie.
87
To, co przeżywał Jacek, martwiło go bardzo, Jacek bowiem był jego przyjacielem i
opowiadał mu to kiedyś w najdrobniejszych szczegółach, gdy sztormowali w jednej z
zatok przy Nowej Fundlandii. Stali ukryci za skałami i czekali, aż uspokoi się wiatr, który
przegonił ich i wszystkie inne statki z łowisk. Od trzech dni pili, nie wiedząc, jak poradzić
sobie z czasem, który bez ryb i wyznaczającego rytm życia wyrzucania i wybierania sieci
nagle tak boleśnie zwolnił swój upływ. W czwartym miesiącu rejsu najlepiej pomaga na to
wszystko etanol i sen. Należy się upić i iść spać lub zasnąć tam, gdzie się piło.
Jacek znał już wtedy na pamięć wszystkie wiersze z książki od niej. Doznał już tylu
rozczarowań, dzwoniąc do niej i jej nie zastając lub zastając ją i nie doznając od niej
żadnej czułości. Pewnego dnia te rozczarowania przekroczyły wartość progową i Jacek
przyszedł do niego z butelką wódki i opowiedział wszystko od początku do końca. O tej
krwi także. Pamięta, że powiedział mu wtedy:
 Jacek, to, że kobieta ma okres i pozwala ci wejść w siebie, wcale nie znaczy, że jest
stworzona dla ciebie i trzeba myśleć o ślubie z nią. Zaczekaj, aż wrócimy. Upewnij się, że
czekała .
Dwa miesiące póz
niej Jacek upewnił się, że faktycznie czekała. Odebrała go taksówką
spod statku. Okazało się, że nie mieszka już w tym mieszkaniu z łazienką przez korytarz,
bo  właściciel wyrzucił ją za to, że póz
no wracała z biblioteki . Jacek uwierzył i wynajął jej
nowe mieszkanie, i zapłacił za pół roku z góry. Na czas jego pobytu na lądzie zamieszkali
razem. Prawie każdego wieczoru gdzieś wychodzili. Gdyby on nie gotował, czekając na
nią, chyba nigdy nie zjedliby wspólnego obiadu. W dzień prawie jej nie było; tłumaczyła
się zajęciami na uczelni. Nawet w soboty. Nie czuł wcale, że ma  swoją kobietę . Tylko
seks mieli wciąż tak niezwykły jak pierwszej nocy. Pewnego razu poprosił ją, aby poszła
z nim pod prysznic. Gdy wrócili do sypialni i leżeli w łóżku, paląc papierosy, opowiedział
jej o swoich fantazjach i o krwi. Tak delikatnie, jak tylko potrafił. Parsknęła histerycznym
śmiechem i powiedziała:
- Słuchaj, rybaku! Ty jesteś normalny perwers.
Pierwszy raz poczuł, że go zraniła. Po dwóch tygodniach wyjechała na obóz studencki.
Został sam. Zdarzały się dni, że nawet nie dzwoniła do niego.
Zaczął tęsknić za statkiem. Siedział wieczorami w pustym mieszkaniu przed telewizorem,
słuchał ludzi, których nie znał, i historii, które w ogóle go nie obchodziły, bo były dla tych
z lądu, pił wódkę i myślał o tym, co kiedyś powiedział mu jego zupełnie pierwszy
bosman, gdy mieli nocną psią wachtę. To był statek szkolny, łowili u wybrzeży Chile.
Bosman powiedział, że rybak zawsze tęskni. Nieustannie. Tęskni w cyklu zamkniętym.
Tak to nazwał. Na statku tęskni za domem, kobietą lub dziećmi, na lądzie za statkiem,
który jest dla prawdziwego rybaka  jedynym miejscem, w którym ma się jeszcze jakieś
znaczenie .
88
Ten bosman już dawno nie żyje, ale Jacek ciągle pamięta, jak przysłuchiwał się mu, gdy
stał odwrócony twarzą do echosondy, rzucającej zielonkawy odblask na jego porytą
zmarszczkami chudą twarz.
- Bo widzisz, synku - mówił spokojnym głosem - wraca człowiek po miesiącach do domu i
przez tydzień jest tak, jak gdyby każdego dnia była Wigilia. Tyle że bez choinki i kolęd.
Jest odświętnie, wszyscy są dla ciebie dobrzy, chcą ci sprawić jakąś radość i traktują cię
jak prezent, który znalez
li pod choinką. Ale potem Wigilia się kończy i po kilku dniach
świąt wraca normalny dzień. Dla nich normalny. Ale nie dla ciebie. Ty masz tak cholernie
duże zaległości z tak zwanego życia codziennego, że zaczynasz to łapczywie, w
pośpiechu nadrabiać. Sprawdzasz nieproszony dzieciakom zeszyty, wyciągając je bez
pytania z tornistrów, chodzisz do nauczycielek do szkoły, mimo że nikt cię tam nie chce
oglądać, a tym bardziej z tobą rozmawiać, i chcesz koniecznie grać w piłkę na podwórku
z synem, mimo że to jest na przykład koniec stycznia. Poza tym chcesz każdego
wieczoru wychodzić z kobietą do świata albo wchodzić z nią do łóżka. Nie możesz
zrozumieć, że ją boli podbrzusze, bo ma dostać swoje dni, że wraca skonana z pracy, że
jest na kolejnej diecie, przyzwyczajona do szklanki zielonej herbaty z cytryną i jogurtu
bez tłuszczu zamiast wystawnej kolacji, serialu wieczorem w telewizji i spokojnego snu
bez chrapania w dużym, pustym łóżku przy otwartym oknie w sypialni z szafą, w której
nie ma żadnej półki, na której ty mógłbyś położyć swoje piżamy i swoją bieliznę.
Odpakowali cię, synku, jak prezent spod choinki, pocieszyli się tobą trochę i odstawili w
kąt, bo mają ważniejsze sprawy na głowie. Kochają cię, ale tego nieobecnego. Tego,
który dzwoni od czasu do czasu, przyjeżdża z prezentami, wysyła kolorowe widokówki z
Makao koło Hongkongu i jest w ich życiu z krótką wizytą. Gdy wizyta się przedłuża,
zaczynasz im po prostu przeszkadzać. Ale ponieważ ty, synku, nie jesteś normalnym go-
ściem, co to się z wygody lub wyrachowania zapomina i zostaje zbyt długo, tylko ojcem,
mężem lub narzeczonym, trudno ci powiedzieć to prosto w oczy. Jednakże ty to widzisz i
tak jak oni w tajemnicy przed tobą czekają na twój wyjazd, tak ty w tajemnicy przed nimi
czekasz, aby wrócić na statek. I tęsknisz. Tym razem za twoją kabiną, za kucharzem, co
przypala jajecznicę w dwudziestym pierwszym tygodniu rejsu, kiedy statystycznie
najwięcej rybaków wychodzi nad ranem za burtę, za napięciem i ciekawością, co
wyciągnie winda trałowa z morza, ale także za radością zrywania kartki z kalendarza
wieczorem. I gdy myślisz o tej kartce z kalendarza już tam, w swoim domu, ciągle [ Pobierz całość w formacie PDF ]