[ Pobierz całość w formacie PDF ]

na bez głośnych komentarzy, lecz ze znaczną dozą wewnętrznej niechęci. Tom rozmyślał
przez chwilę nad szczególną łatwością, z jaką czyni teraz zdumiewające i wspaniałe cuda, i
do głowy strzelił mu wyborny koncept. Mógłby przecie uczynić matkę księżną Offal Court i
nadać jej jakieś włości! Wnet jednak nadciągnęły smutne refleksje; został królem tylko z
imienia. Ci poważni starcy i dumni wielmoże władają nim, a dla nich przecie matka Toma
Canty jest tylko wytworem chorego mózgu; propozycji jego wysłuchaliby z pobłażaniem i
wnet wezwaliby medyka.
Nudna narada wlokła się leniwie. Czytano petycje, proklamacje, nadania i wszelkiego ro-
dzaju niezrozumiałe, pompatyczne dokumenty tyczące spraw państwowych. Wreszcie Tom
westchnął z głębi piersi i szepnął sam do siebie:
 Za jakie ciężkie grzechy Bóg pozbawił mnie pól, świeżego powietrza, słonecznych bla-
sków? Czemu więzi mnie tutaj, każe być królem, doświadcza tak srodze?
Następnie biedna, skołatana głowa zaczęła się chylić i wnet opadła na ramię. Sprawy pań-
stwowe utknęły na martwym punkcie, zabrakło im bowiem na razie najdostojniejszego czyn-
nika  siły potwierdzającej. Cisza zapanowała wokół drzemiącego chłopca, a najmędrsi w
królestwie zawiesili obrady.
Za pozwoleniem opiekunów, Hertforda i St. Johna, Tom spędził przed południem przy-
jemną godzinę z lady Elżbietą i małą lady Jane Grey, chociaż księżniczki były przygnębione
straszliwym ciosem, który spadł na dom królewski. Pod koniec ich wizyty  najstarsza siostra
(którą póz
niej historia uznała Marią Krwawą) zmroziła chłopca budującą rozmową, która
miała dlań jedną zaletę  tę mianowicie, że trwała niedługo. Po tych odwiedzinach Tom spę-
dził czas niejaki w samotności, potem zaś dopuszczono przed oblicze majestatu jakiegoś
szczupłego, mniej więcej dwunastoletniego chłopca, którego cały ubiór (kaftan, pończochy i
wszystko, z wyjątkiem śnieżnej krezy i koronkowych mankietów) był zupełnie czarny. Chło-
piec nie nosił żadnych oznak żałoby, prócz pęczka czerwonych wstążek u ramienia. Zbliżył
się nieśmiało z odkrytą, pochyloną głową i przyklęknął przed Tomem, który siedział spokoj-
nie i przez chwilę obserwował przybyłego. Potem powiedział:
 Wstań, chłopcze. Ktoś zacz i czego pragniesz?
Chłopiec podniósł się i stanął w swobodnej, wdzięcznej pozie, lecz z troską wypisaną na
licach.
 Musicie mnie pamiętać, miłościwy panie  rzekł:  Jestem waszym Chłopcem do Bicia.
 Moim chłopcem?... Chłopcem do bicia?.!
 Tak, miłościwy panie. Jam Humphrey... Humphrey Marlow.
Tom pojął, iż ma przed sobą kogoś, o kim winni byli mu wspomnieć opiekunowie. Sytu-
acja była drażliwa. Co teraz robić? Udać, że zna tego chłopca, aby póz
niej zdradzać każdym
słowem, iż nigdy dotąd o nim nie słyszał? Nie! To nie zda się na nic!
Dobry pomysł przyszedł mu jednak z pomocą. Takie wydarzenia mogą się zdarzać często,
teraz zwłaszcza, gdy doniosłe a pilne sprawy odwoływać będą od jego boku Hertforda i St.
Johna, którzy należą wszak do Rady Egzekutorów. Trzeba więc coś obmyślić, żeby w razie
potrzeby samemu stawić czoło niebezpieczeństwom. Tak! To plan rozsądny. Tom postanowił
przeprowadzić doświadczenie na owym chłopcu i przekonać się, jakie osiągnie wyniki. Przez
chwilę marszczył brwi z namysłem, potem rzekł:
 Teraz wydaje mi się, iż pomnę co nieco... ale umysł mój jest zamglony i nadwerężony
cierpieniem...
 Zaiste, mój nieszczęsny władco!  zawołał z uczuciem Chłopiec do Bicia, w myśli zaś
dodał:
 Prawdę powiadają, że biedak postradał zmysły. Ale i mnie zmartwienie pomieszało w
głowie. Zapominam, co nakazano. Nie wolno przecie zdradzać, iż widzi się, że coś z nim nie
w porządku .
50
  Dziwna rzecz, jak pamięć zawodzi mnie ostatnimi czasy  podjął Tom.  Ale nie bacz
na to... Powoli odzyskuję zdrowie, a często błaha wskazówka przypomina rzeczy i nazwiska,
które mi się wymknęły. ( I nie tylko takie  pomyślał  lecz również te, o których nigdy nie
słyszałem, jako się zaraz przekona ten chłopiec.) Powiadaj, z czym przychodzisz?
 To sprawa małej wagi, lecz poruszę ją za pozwoleniem Waszej Królewskiej Mości. Dwa
dni temu, gdy miłościwy pan pomylił się trzy razy podczas greki... było to na porannej lek-
cji... miłościwy pan przypomina sobie?
 Ta-ak... tak mi się wydaje... ( To niezupełne kłamstwo  pomyślał  bo gdybym w ogóle
jął się greki, zbłądziłbym nie głupie trzy razy, lecz przynajmniej czterdzieści.) Tak, teraz pa-
miętam. Mów dalej.
 Magister rozgniewał się na tę, jako rzekł, niechlujną a głupowatą robotę, zapowiedział
więc, że sprawi mi tęgą chłostę... i...
 Tobie sprawi chłostę?!  zdumiał się Tom.  A czemuż ciebie ma bić za moje błędy? [ Pobierz całość w formacie PDF ]