|
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Sidhe i byli traktowani jako fates" (parki, władcy losu) lub fairies" (wróżki,
wróżę). Przed osiedleniem się w Irlandii (od około 800 roku p.n.e.) byli obok
wczesnych królów Egiptu najszlachetniejszą rasą świata, Czarnomorskimi
Książętami Scytii (obecnie Ukraina). Podobnie jak faraonowie z oryginalnych
dynastii wywodzili swoje pochodzenie od wielkich Pendragonów Mezopotamii i
to ich odroślami były królewska linia irlandzkich Bruithnighów i Pik-tów
szkockiej Kaledonii. W Walii założyli królewski dom Gwyneddów, a w
145
położonej na południowym zachodzie Anglii Komwalii, byli świętą szlachtą
znaną pod nazwą Pict-sidhe, skąd wziął się termin pixie" (skrzat).
Tak więc znalezliśmy wiele opisowych słów tworzących jądro popularnych
ludowych opowieści wywodzących się z jednego szczepu oryginalnej krwi
królewskiej, znanego jako Sangreal, Albi-gens lub Władcy Pierścienia (Ring
Lords). Stało się tak, ponieważ mamy w tej szlachetnej rasie elves" (elfy),
fairies" (wróżki) i pixies" (skrzaty), które wcale nie są małymi złudnymi
stworzeniami, ale znaczącymi królami i królowymi z sukcesji Smoka.
Jednym z najważniejszych słów scytyjskich było uper, które znaczyło ponad"
lub powyżej" i którego wciąż używamy we współczesnym jeżyku angielskim
między innymi w takich określeniach jak superintendent" (kierownik,
inspektor) lub supervisor" (kierownik, opiekun, promotor). W formie tytularnej
scytyjski Uper był nadzorcą lub suwerenem, inaczej mówiąc Pendragonem.
Pózniej, w rejonach obecnych Węgier i Rumunii, słowo to uzyskało postać
Oupire (Nadprzyrodzeni).
Do momentu popełnienia w średniowieczu przez Kościół Rzymskokatolicki
fałszerstw nie było nic złowróżbnego lub nadprzyrodzonego w znaczeniu słowa
Oupire. Zmieniło się to, kiedy nastały czasy polowań na czarownice, ponieważ
kapłańscy / królewscy Oupire byli w oczach Rzymu odpowiednikami
Czarowników-Druidów. Zostali zatem czarnoksiężnikami, zaś definicja słowa
Sidhe (Sieć Mądrości) nabrała nowego znaczenia Sieć Niesamowitości".
Poza celtyckimi regionami Brytanii tradycyjni Oupire występowali jeszcze na
Bałkanach, w rejonie Karpat w czasach starożytnych zdominowali obszary od
Transylwanii do Morza Czarnego. Byli więc spokrewnieni nie tylko z
czarownicami, ale również z Cyganami. Biskupi Kościoła i inkwizytorzy
podejrzewali, że byli oni niepodzielnymi władcami Elfanii królestwa brzasku,
czarodziejskiego złota, magicznych zródeł i przestrzegania tradycji zielonych
kniei, które były znienawidzone przez Kościół. Mówiło się o nich, że byli
146
błąkającymi się nocą ludzmi, którzy zadawali się ze złymi duchami. Na tym
właśnie etapie powstało nowe słowo chrześcijańskiej Europy będące
bezpośrednim wykoślawieniem Oupire, które brzmiało vampire (wampir).
W dodatku do wampirów w słowniku inkwizycyjnym pojawiła się wkrótce
kolejna klasyfikacja, kiedy to Czarni Bracia Dominikanie i Szarzy Bracia
Franciszkanie utworzyli swoje listy niepożądanych na tym świecie. Wykroczyli
oni teraz znacznie poza domenę zwykłych heretyków i pogan i równolegle do
sfabrykowanego mitu o wampirach wyczarowali kolejną postać wilkołaka.
Nagle okazało się, że nie ma końca niesamowitym stworom, które zaludniały
drogi i lasy w poszukiwaniu niewinnych, niczego nie spodziewających się ofiar.
Artyzm (perfidia) tego rodzaju działania polegała na tym, że przerażeni ludzie
oddawali się pod opiekę Kościoła jako jedynego, który może doprowadzić ich do
zbawienia. Wampirów i wilkołaków nie dawało się zabić prostymi metodami.
Nawet Bóg nie wchodził w rachubę, jako że jedynie Jezus Chrystus (zbawiciel
ludzkości) mógł pokonać swoją mocą te diaboliczne potwory. Przedstawiano je
pod postaciami diabłów, demonów i emisariuszy Szatana, którzy musieli być
traktowani egzorcyzmami i zniszczeni przez zakonników i księży. W ten sposób
Kościół otworzył nowy interes z kompletnie nowym asortymentem
przerażających opowieści ludowych, których celem było przeciwstawienie się
legendom o poszukiwaniu Graala i ezoterycznym arcydziełom sztuki
podziemnego nurtu".
Z jednej strony mieliśmy opowieści Albigensów o Aabędzich Książętach,
Królowych Smoka i Pannach Elfowych stanowiących odzwierciedlenie tradycji
zapomnianej linii krwi Utraconej Narzeczonej, w których rycerze i szlachetni
kawalerowie zwalczali wszelkie przeciwności stojące na drodze wiodącej do
zachowania uświęconego dziedzictwa Zwiętego Graala. W historiach tych
występowali czarownicy ze szkoły Druidów i mądrzy pustelnicy, którzy
wskazywali kierunek rycerzom w ich podróżach i misjach. Nigdy jednak nie
147
zdarzyło się, aby ksiądz lub biskup ruszyli z pomocą damie będącej w potrzebie,
jako że Kościół był w rzeczywistości ich przeciwnikiem.
Przypisy:
1. Laurence Gardner, Genesis of the Grad Kings The Pendragon Legacy of
Adam And Eve (Potomkowie Dawida i Jezusa rodowód królów Zwiętego
Graala), przekład Grażyna Gasparska, Wydawnictwo Amber, Warszawa,
1999. Przyp. red.
2. Dom Hanowerski, inaczej dynastia Hanowerska, to brytyjska dynastia
królewska niemieckiego pochodzenia wywodząca się od Jerzego-Ludwika,
elektora Hanoweru, który zasiadł na tronie brytyjskim w roku 1714 jako Jerzy
I. Ostatnim władcą z tej dynastii była Królowa Wiktoria (1937-1901). Kolejna
dynastia brytyjska to Saxe-Coburg-Gotha, która w roku 1917 zmieniła nazwę
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
|
