|
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Za ich plecami rozległ się hałas i zza drzew wyłonili się
Catherina i James.
- Dziękuję, że mnie pani wysłuchała -powiedział oficjalnie
Alexander. - Zazwyczaj nie poruszam tego tematu. Och, idzie
Catherina. Czas ruszać dalej.
115
- Uszanuję pana wyznanie - przyrzekła Decima. Wstała,
poprawiła suknię i zawołała: - Odpoczęłaś, Catherino?!
Bob i Hugh zjawili się w Peverell Park dzień przed Alexan-
drem. Hugh jechał konno na Stanhopie, bardzo mądrym wierz
chowcu, którego jego przyjaciel trzymał w swoich stajniach
i wypożyczał, kiedy tylko Hugh go potrzebował. Jako dziecko,
będąc w Indiach, Hugh był nieśmiały, bojazliwy i konie go
przerażały. To Sikander pomógł mu przezwyciężyć strach
i w końcu Hugh stał się wyśmienitym jezdzcem. Od czasu
rozmowy z Alexandrem Sikander kilka razy przychodził mu
na myśl. Teraz jednak Hugh odepchnął od siebie wspomnienie
Hindusa i popędził z niecierpliwością konia. Dlaczego, do
diabła, ma myśleć o jakimś brudnym Patańczyku?
Zamiast tego postanowił jeszcze raz omówić z Bobem plan
działania. Bob chciał poznać rozkład posiadłości i porozmawiać
z Collinsem, jednym z chłopców stajennych, który miał im
pomóc. Nic nie powiedział Hugh, ale Springer zatrzymał się
w Guildford w Old Grey MarÄ™, w tawernie o bardzo niechlubnej
reputacji. Szykował się naprawdę duży napad; jeśli się powie
dzie, przyniesie ogromny zysk... Będzie z tego dużo forsy,
bardzo dużo, myślał z radością Bob.
Zadaniem Hugh było odbić w wosku klucz do sejfu. Bob
pokazał mu, jak to się robi: bierze się kulkę zmiękczonego
wosku i przyciska siÄ™ jednÄ… stronÄ™ woskowej kulki do jednej
strony klucza, potem drugÄ… stronÄ™ kulki do drugiej strony
klucza. Springer miał następnie odebrać odcisk, zawiezć go do
Londynu i kazać dorobić duplikat.
- Niedobrze się składa, że przyjeżdża mój brat- po raz
116
dwudziesty powtórzył Hugh. - Dlaczego akurat teraz ojciec
chce zobaczyć swoją, córkę, bękarta? - Ta kobieta musi mieć
ponad czterdzieści lat, myślał. Jeśli ojciec chciał ją poznać,
powinien o to zadbać wiele lat temu.
- Niech pan spojrzy na to w ten sposób, sir - powiedział
Bob. - Goście zajmą uwagę pańskiego ojca.
Hugh odchrzÄ…knÄ…Å‚.
- Tak czy inaczej, nie podoba mi siÄ™ taki poczÄ…tek.
Teraz, kiedy jego pomysł przybierał realne kształty, Hugh
czuł coraz większy strach. Nie mógł pozbyć się wrażenia, że
Bob jedzie z nim także po to, żeby go pilnować. Gdyby tylko
nie te jego długi. Gdyby nie poszedł na ten przeklęty turniej
karciany i nie stracił na nim ponad tysiąc funtów. Czasami
nienawidził gry, ale z drugiej strony uważał, że pociąg do
hazardu ma we krwi. Zresztą jest już za pózno na żale.
Bob i Springer zdradzili Hugh tylko część swojego planu.
Bob bał się, że panna Wells go rozpozna.
- Pilnowałem, żeby nie miała okazji dobrze mi się przyjrzeć,
i wiem, że nic nie mówiła o mnie Georgii. Ale dobrze by było
się jej pozbyć. Może zrobić tak, że zginie jakaś biżuteria i ona
będzie główną podejrzaną? Nie znają jej jeszcze w Peverell
Park, więc mogą się na to nabrać.
- Daj spokój, Springer. A co z reszta, sreber i w ogóle? - Na
tym właśnie polegał problem ze Springerem, że był nienasycony,
myślał Bob.
- Kogo to obchodzi? Kiedy w Peverell Park zorientujÄ… siÄ™,
że pomylili się co do panny Wells, my z łupem będziemy już
daleko.
117
Bob czuł lekkie wyrzuty sumienia, że chce zaszkodzić
pannie Wells, która z taką dobrocią potraktowała jego przyja
ciela Joego. Poza tym miał plany związane z Georgią, o których
nie wspominał Springerowi. Nie chciał jej od siebie odstraszyć.
Jeśli dobrze rozegra swoje karty, Georgia pozwoli mu na wiele
więcej, niż pozwoliła do tej pory.
Dojechali w końcu do Peverell Park. Hugh wysiadł, a jego
bagażem zajął się jeden z lokajów. Boba wysłano do stajni.
- Nie będę cię już dzisiaj potrzebował - zwolnił go Hugh.
- Dobrze, sir - odparł Bob, dotykając czapki. Sukinsyn,
pomyślał.
Bob odprowadził Stanhope'a do stajni i na miejscu zapoznał
się z Simmondsem, który zarządzał stajniami. Potem zamierzał
zamienić słówko z Collinsem. Springer powiedział, że to fajny
chłop, ale Bob wolał sam się o tym przekonać. Akcja jest
poważna i wszystko musi chodzić jak w zegarku. Collins
będzie odpowiedzialny za wózek, którym przewiezie łup do
powozu. Potem odstawi wózek i kucyka do stajni i jeśli wykona
swoje zadanie, jak należy, nikt niczego nie zauważy, a Collins
przez jedną noc wzbogaci się o pięć funtów. To powinno go
zadowolić.
Stajnie otoczone murem znajdowały się za domem i małym
sadem pełnym jabłonek. Pośrodku zabudowań stała mała wie
życzka z zegarem, który wybijał każdy mijający kwadrans.
- Wkrótce się do tego przyzwyczaisz - powiedział Collins,
niespokojny młody chłopak o nerwowym spojrzeniu. - Ja już
go nie słyszę.
W skład budynków stajennych wchodziły powozownia,
stajnie i pomieszczenie do siodłania koni, a nad nim składzik
na siano oraz pokoje dla służby. Bob miał zamieszkać z Col-
118
linsem: Simmonds zajmował kilka pokoi na piętrze na tyłach
stajni. Pracownicy stajni jadali w kuchni, ale, nie liczÄ…c
Simmondsa, podawano im przy innym stole niż służbie do
mowej. Nieważne, jak liberalni byli państwo, wśród służby
panowały ścisłe podziały. Georgia, jak się Bob przekonał,
miała jadać ze służbą domową, na co pozwalał jej nowy
status. Bob odczuł ulgę.
- Muszę poznać rozkład posiadłości - powiedział do Col
linsa, kiedy się już rozpakował. - Oprowadzisz mnie?
Ale Simmonds miał dla Collinsa jakieś zadania, więc Bob
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
|
