|
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
trzelił, a w zamkniętym pomieszczeniu strzał rozszedł się straszli-
wym, ogłuszającym hukiem.
Edward! Mademoiselle Baillon rzuciła się do niego, wtulili
się w siebie, a on przycisnął mocno usta do jej czoła.
Wybacz powiedział. Przybyłem najszybciej jak się dało.
Eddington zmarszczył czoło.
Pani nie jest mademoiselle Baillon, prawda?
Uśmiechnęła się.
Jestem. Ale nie mam na imiÄ™ Lynette.
Marguerite krzyknęła, widząc Saint-Martina w drzwiach. Za nim
szedł de Grenier, przyciskając lufę pistoletu do jego pleców.
Pierś ścisnął jej skurcz niepohamowanego przerażenia.
Philippe szepnęła, widząc malujący się na jego twarzy żal
i ból.
259/272
Za nią Lysette wydała z siebie stłumiony okrzyk i cofnęła się,
ciągnąc za sobą Marguerite. Chroniła matkę, gdy powinno być na
odwrót.
Przez tyle lat pozwalała, by jej dzieci przebywały w towarzystwie
potwora.
Spójrz, kogo złapałem na podglądaniu zadrwił de Grenier.
Nie mógł lepiej wybrać, muszę przyznać. Spodziewałem się, że zw-
abienie go tutaj zajmie mi kilka godzin.
Dlaczego? zapytała drżącym głosem Lysette.
%7łeby zabić ciebie, ma petite wycedził dobitnie.
Nie! Marguerite rozłożyła szeroko ramiona, chroniąc
Lysette. Jak mogłeś? To twoja córka!
Twarz de Greniera wykrzywiła się w okrutnym uśmiechu.
Nie. Chyba masz mnie za idiotę. Nie sposób, by mogła być
jeszcze bardziej podobna do Saint-Martina.
Marguerite uniosła głowę i spojrzała na Philippe a. Przyglądał
się Lysette z wyrazem zdumienia i radości, która zmyła ślady
goryczy ich tragicznej przeszłości. Oczy zaszły jej łzami. Moment,
o którym tyle śniła, w końcu się ziścił, ale w tragicznych
okolicznościach.
Zmusiła się, by spojrzeć na swojego męża.
Wychowałeś ją tłumaczyła. Patrzyłeś, jak dorasta. Byłeś je-
dynym ojcem, jakiego zna.
I cóż to była za przyjemność. Oczy zabłyszczały mu
złowrogo. Wiedzieć, że mam wszystko, co było drogie dla Saint-
Martina; jego kobietę i córki, które spłodził. Pieprzenie jego pra-
wowitej małżonki, a potem zabicie jej były dodatkowym
smaczkiem. Ale to tylko dodatek. Prawdziwą rozkoszą było branie
cię każdego dnia.
Z piersi Saint-Martina wyrwał się potężny ryk, tak przerażający,
że nawet Marguerite przebiegł od niego dreszcz.
Ty jesteś L Esprit powiedziała Lysette, zaciskając dłoń na
dłoni Marguerite.
260/272
Wszystko nadal byłoby idealnie, gdybyś pozostała martwa
powiedział de Grenier. Kiedy z wami skończę, zabiję Des-
jardins a za jego machinacje. Wszystko mi popsuł.
Simon miał rację powiedziała Lysette miękko. Nie masz
pojęcia, jak bardzo mi przykro, że się nie mylił.
W głosie Lysette i sposobie, w jaki wypowiedziała te słowa, było
coś, co przyprawiło Marguerite o gęsią skórkę. Przepełniło ją
poczucie zagubienia i niepewności.
O czym ty do cholery mówisz? De Grenier kopnął Saint-
Martina w głąb pokoju.
Philippe zachwiał się, ale już po chwili odzyskał równowagę i za-
słonił Marguerite, tak jak ona chroniła Lysette. Była rozdarta
między uczuciem wdzięczności, a panicznym lękiem, że stanie mu
siÄ™ coÅ› strasznego.
Simon podejrzewał, że to ty stoisz za wszystkim powiedziała
Lysette.
Cóż, mądry człowiek.
To fakt. To dlatego Lysette jest daleko stÄ…d, a jej wspomnienia
sÄ… bezpieczne. Gdy przed tobÄ… stojÄ™ ja.
Ażesz. Spojrzenie de Greniera pociemniało.
Lynette? zapytała Marguerite, odurzona faktem, że nikt nie
jest tym, za kogo się podawał.
Z nas dwóch, to ja teraz cieszę się znacznie lepszym zdrowiem
wzruszyła ramionami z gracją. Tym samym znacznie lepiej
zniosę twój widok.
Usta de Greniera wykrzywiły się w uśmieszku. Marguerite
wstrząsnęła myśl, że oddała się mężczyznie, który nienawidził jej
i pragnÄ…Å‚ tylko jej cierpienia.
Nie bÄ…dz tak pewna swego, ma chérie. Quinn i twoja siostra sÄ…
już zapewne martwi. Wkrótce do nich dołączysz. W piekle.
Marguerite jęknęła i wyciągnęła rękę do Philippe a, czując
narastający w sercu strach i żal. Udręką było mieć rodzinę w kom-
plecie tylko po to, by mieli zostać znowu brutalnie rozdzieleni.
261/272
Wstałem więc z martwych odezwał się radosny głos z ir-
landzkim akcentem.
De Grenier osunął się bliski agonii. Marguerite patrzyła z przer-
ażeniem, jak jego prawe ramię przebijał niewielki sztylet, raniąc go
dotkliwie. De Grenier upadł na kolana i w tym momencie
doskoczył do niego Saint-Martin. Kopniakiem wytrącił mu pistolet
z ręki. Broń upadła kilka metrów od nich. Dopiero teraz za de
Grenierem ujrzeli Quinna trzymajÄ…cego zakrwawione ostrze
w dłoni.
Lynette chwyciła Marguerite i ją odsunęła.
De Grenier poderwał się z wrzaskiem i rzucił na Saint-Martina,
powalajÄ…c go na ziemiÄ™.
Quinn ominął dwóch siłujących się mężczyzn i ruszył do Lynette
i Marguerite.
Ale Marguerite nie zważała już na nic. Nabrała odwagi, umknęła
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
|
