Altman John Gry szpiegĂłw

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

Trzymamy si� razem uprzedził Kendalla Winterbotham. Idziemy
od domu do domu, zaczynamy od najbli�szego dodał szeptem.
Tak jest.
Denerwujesz si�, Kendall?
Nie.
Mhm.
Winterbotham otworzył drzwi po stronie kierowcy.
Zacz�li skrada� si� ku pierwszemu z brzegu domostwu rami� w ra-
mi�, ka�dy z broni� w r�ku. Nagle zakaszlał uruchamiany gdzieS niedaleko
silnik samochodu. Winterbotham zmarszczył brwi: sk�d mógł dobiega� ten
dxwi�k? Wzniósł si� wy�ej, za chwil� znów Scichł. GdzieS blisko, uznał,
wci�� jednak nie widz�c pojazdu.
120
K�tem oka dostrzegł jakiS ruch. Złapał Kendalla za kołnierz i pchn�ł go
do przodu, rzucaj�c si� obok niego na ziemi�.
Ci�arówka z wył�czonymi reflektorami min�ła ich dosłownie o włos,
wlok�c za sob� obłok oleistych spalin.
Winterbotham zerwał si� na nogi i otrzepał; Kendall wstał bez poSpiechu.
Sprawdx domy polecił mu Winterbotham. Mo�e ktoS potrzebuje
pomocy.
Ale oszołomiony Kendall gapił si� na ci�arówk�, jakby w ogóle go nie
słyszał.
Sprawdx domy, do diabła! Kendall!
Winterbotham szturchn�ł go, a sam biegiem rzucił si� w kierunku bentleya.
Silnik pracował głoSno, z wyraxnym wysiłkiem, pluj�c kł�bami czarne-
go, smolistego dymu. Katarina starała si� odci�� od hałasu; musiała zebra�
mySli.
Czy powinna jecha� ci�arówk� najdalej, jak si� da? Czy raczej zosta-
wi� j� i ucieka� pieszo?
Postanowiła na razie zatrzyma� wóz. PierScie� obławy pewnie właSnie
si� zaciskał; gdyby uciekała na piechot�, łatwo by j� dostali.
Skr�ciła w prawo, na północ, i dodała gazu. Robiło si� coraz ciemniej.
Samochód podskakiwał na starej, wyboistej drodze, tak �e dwa razy omal
nie zjechała do biegn�cego równolegle do niej rowu. Za ka�dym razem z naj-
wy�szym trudem wracała na drog�, wzniecaj�c tumany kurzu. Poczułaby
si� troch� bezpieczniej, gdyby wł�czyła reflektory, ale tego w �adnym razie
nie chciała ryzykowa�.
Nie panikuj, tylko mySl!
Mo�e jednak powinna zostawi� auto i schowa� si� gdzieS wSród pól?
A jeSli maj� psy? Bała si� psów, chocia� Hagen nauczył j�, jak sobie z nimi
radzi�& Ale nie, wiatr za cz�sto si� zmieniał i pr�dzej czy póxniej straciła-
by orientacj�. Najlepiej byłoby&
No właSnie, kto to mógł wiedzie�? Bo Katarina na pewno nie.
To był jej koniec.
Psiakrew! zakl�ła głoSno. MySl, do diabła!
Miała ochot� na papierosa, ale torebka została w walizce w poci�gu.
Przecie� ona, Katarina Heinrich, była od nich lepsza poradziłaby so-
bie z dziesi�cioma, dwunastoma naraz. Tylko �e tym razem mieli jeszcze
wi�cej ludzi; dopadn� j� i rozszarpi� jak psy walcz�ce o smakowit� koS�.
Wytarła nos r�k�.
Rany boskie, nie panikuj tak. Zacznij wreszcie mySle�!
121
Nie ma co: to koniec.
�aden koniec!
B�d� blokady na drogach? Na pewno. I to niedaleko st�d. Nawet gdyby
si� przedarła nie s�dziła, by było to w ogóle mo�liwe, ale gdyby w oko-
licy znajdowały si� tysi�ce �ołnierzy, a wraz z nimi przyjechały setki czoł-
gów, transporterów i d�ipów. W ko�cu zablokuj� drog� wozem, którego nie
zdoła staranowa�.
Je�eli zostawi� auto, pomySlała, dopadn� mnie psy. Je�eli b�d� nim je-
cha�, w ko�cu wyr�n� w czołg.
A mo�e nie jecha� drog�?
Wtedy poruszałaby si� jeszcze wolniej; zyskałaby mo�e kilka minut,
zanim zorientowaliby si�, co zrobiła, ale wcale nie byłoby jej łatwiej prze-
drze� si� przez drug� obław�.
Nagle dobiegł j� niski, bucz�cy dxwi�k. Nastawiła ucha, a wtedy bucze-
nie przeszło w wysoki, przeszywaj�cy wizg. Zadr�ała: to syreny wyły na
alarm. Z jej powodu? Czy teraz wszyscy w tym zapomnianym przez Boga
i ludzi zak�tku Anglii zaczn� jej szuka�? A jak znajd�, to powiesz�! Tak, na
pewno: powiesz�, powiesz�, powiesz�. Przez chwil� w to uwierzyła i dała
si� porwa� fali paniki.
A potem ciemnoS� przeszyły snopy Swiatła: szperacze. Cztery, szeS�,
dwanaScie. Rozległ si� rytmiczny terkot działek przeciwlotniczych.
To faktycznie alarm, pomySlała, ale przeciwlotniczy.
Z daleka dolatywał basowy pomruk samolotów. Wykr�ciła głow�, �eby
przez boczne okienko spojrze� w niebo.
Po co Niemcy mieliby bombardowa� takie pustkowie?
Tory kolejowe, przypomniała sobie, na pewno chc� zniszczy� tory.
Bomby przerw� sie� obławy.
Szarpn�ła mocno kierownic�, zjechała z drogi i ruszyła na zachód, na
przełaj przez kamieniste pole.
Kiedy spadły pierwsze bomby, Winterbotham zjechał bentleyem na po-
bocze i patrzył.
Padały łukiem jakieS dwanaScie, mo�e pi�tnaScie kilometrów na zachód
od niego. Czyli celowali w tory. Cz�S� samolotów poleci te� pewnie nad
rafineri�, je�eli zostanie im coS do zrzucenia.
Z r�koma wspartymi na kierownicy patrzył na przeszywaj�ce mrok gej-
zery ognia i usilnie starał si� mySle�.
Gdyby nie zjechała z drogi, dawno by ju� j� dogonił bentley z pewno-
Sci� jexdził szybciej od zdezelowanej ci�arówki. Czyli pojechała gdzieS na
122
przełaj. Tylko po co? Przecie� przez pola b�dzie jecha� du�o wolniej. Jak
daleko mogła dotrze�?
Postaw si� na jej miejscu, przykazał sobie w duchu. Sie� si� zaciska,
czasu coraz mniej, nie masz dok�d iS�.
W oddali wybuchła nast�pna seria bomb. Pod niebo wzbiły si� słupy [ Pobierz całość w formacie PDF ]