|
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Po napiętej twarzy Richarda przemknął grymas. Eleanor po
jęła nagle, że choć pan zamku nadal przeszywa ją piorunującym
spojrzeniem, zupełnie nie zdaje sobie sprawy z wrażenia, jakie
tym wywiera. W ogóle nie widzi wielkiej sali i zgromadzonych
w niej ludzi. Jest w tej chwili w świecie swoich najskrytszych
myśli.
- Nie można. - Głos Richarda zabrzmiał pusto. - A co ta
kiego o mnie mówią, nicponiu?
Tymczasem Tamkin już sobie zdał sprawę z powagi swojego
uczynku. Ale odpowiedział wyraznie, choć trochę niepewnie.
- %7łe otrułeś starego lorda, panie, żeby dostać spadek.
Richard wolno potoczył wzrokiem po twarzach zebranych.
- Czy wierzycie w to ohydne kłamstwo? - spytał cicho.
Eleanor spodziewała się burzy z piorunami i była przygoto
wana na stawienie jej czoła. Ale godne zachowanie Richarda
sprawiło, że obecni w jednej chwili zapomnieli o swoich podej
rzeniach i poczuli wstyd.
- Nie! - krzyknęli jednomyślnie rycerze i służba, tak że aż
zatrzęsły się krokwie.
Azy napłynęły do oczu Eleanor. Jeszcze przed kilkoma dnia
mi byli to ludzie jego ojca. Jak szybko pozyskał sobie ich lojal
ność!
- Nie, milordzie! - Włodarz Hugh przyłączył się do głośno
wyrażanych deklaracji zaufania. - I znajdę tego ohydnego kłam
cę, który rzucił taką potwarz. Zaraz...
- Spokojnie, Hugh - przerwał mu Richard. - Mój ojciec
zmarł, bo mnie zobaczył. Może więc rzeczywiście to ja go za
biłem. .. - Zwrócił niewidzące oczy ku Eleanor i chłopcu. - Za
trzymaj swojego pazia, pani. - Westchnął ciężko. - Okazał ci
oddanie i walczył w twojej obronie jak lew.
Z tymi słowami opuścił wielką salę, a za nim w milczeniu
podążył Will. Eleanor niepewnie wstała i poszła do swojej sy
pialni. Miała zamęt w głowie.
Atak Tamkina trafił w czuły punkt Richarda. Czyżby Richard
czuł się odpowiedzialny za śmierć ojca? Czy to możliwe, że go
uderzył?
Był porywczy, to pewne, ale nie tracił władzy nad sobą. Ele
anor szczerze wątpiła, czy mógłby uderzyć ojca. Nie, na pewno
nie w gniewie.
A jeśli zrobił to celowo? Zadrżała. Nie chciała wierzyć, że
Richard mógłby okazać się tak bezwzględny lub tak lekko trak
tować obowiązki syna, nawet gdyby został sprowokowany. Nie,
to nieprawdopodobne. Tak samo nieprawdopodobne jak ta plot
ka o otruciu.
- Idz spać, Tamkin - poleciła chłopcu znużonym tonem. -
Nie potrzebuję cię już dziś wieczorem.
- Będę spał przy twoich drzwiach, pani.
- Nie, Tamkin, nie ma takiej potrzeby. Idz do innych, do
wielkiej sali. Tam jest ciepło. Ale więcej nie powtarzaj plotek,
rozumiesz? Mam poślubić earla. Nie życzę sobie, by jeszcze kie
dyś usłyszał oskarżenie o taki zdradziecki czyn. To jest dobry,
honorowy i dzielny rycerz. Sam król wysoko go ceni. Pilnuj się
więc, abyś i ty dobrze o nim mówił.
- Rozumiem, pani. Ale powiedziałem tylko...
- Nie mów tego więcej! I nie słuchaj takich kłamstw!
Wkładając koszulę nocną, trzymaną przez Joan, Eleanor za
stanawiała się, czy nie udzieliła reprymendy Tamkinowi trochę
po to, by przekonać siebie. Kto oprócz niej samej mógłby dać
jej pewność, że nie chce poślubić człowieka skrywającego
mrocznÄ… tajemnicÄ™.
ROZDZIAA CZWARTY
- Nie turbuj się, gołąbeczko - powiedziała cicho Joan, roz
czesując faliste, jasne włosy, które opadały siedzącej na stołku
Eleanor aż do bioder. - Twój przyszły mąż nie jest mordercą.
- Wiem, Joan. - Eleanor splotła dłonie na podołku i wes
tchnęła. - Ale mimo wszystko wolałabym, żeby był mniej po
rywczy.
- Owszem, łatwo go wzburzyć, ale to nie szkodzi! Masz
dość ikry, żeby go okiełznać, gołąbeczko. Będziecie dobraną pa
rą. - Na chwilę przestała rozczesywać jej włosy i spojrzała
przed siebie rozmarzonym wzrokiem. - Earl i hrabina Wens-
taple - zaanonsowała z dumą.
Eleanor zachichotała, pokrzepiona opinią Joan. Służąca
z pewnością wcześniej słyszała kuchenne plotki, lecz mimo to
puściła je mimo uszu. Może jednak...
- Joan - spytała raptownie. - Czy wiesz, od kogo wyszła ta
paskudna plotka?
- Nie, pani. Kiedy ją usłyszałam, miała już brodę. Ale zginie
tak samo, jak się pojawiła. Nie przejmuj się i wspieraj swego
pana, żeby i on się nie przejmował.
Zdecydowana skorzystać z rady Joan, Eleanor następnego
dnia zasiadła na ławie w kącie wielkiej sali w oczekiwaniu, aż
pojawi siÄ™ lord Wenfrith i rozpocznie sÄ…d lenny.
Gdy zajmował swoje miejsce w fotelu ustawionym na pod
wyższeniu, był wyraznie spięty. Miał na sobie długą ceremo
nialną szatę z karmazynowego aksamitu, włożoną na czarną tu
nikę i takież nogawice. Szyję otaczał mu gronostajowy kołnierz,
a głowę zdobiła złota korona baranowska, wysadzana szmarag
dami, rubinami, agatami i jadeitami, które pięknie kontrastowa
ły z jego ciemnymi, falistymi włosami.
Sama ta korona musi być warta majątek, pomyślała Eleanor,
nie mogąc oderwać oczu od posępnej twarzy widocznej pod nią.
W sali rozległy się posykiwania. Stary Hugh, który wszedł
tuż za Richardem, niosąc pergaminy rejestrów dworskich i pra
wa zwyczajowego, zajął miejsce na podwyższeniu, a wozny za
wołał: Uwaga!" i wezwał wszystkich mających sprawy do lor
da Wenfrith, by przysunęli się bliżej. Sir Piers usiadł w pobliżu
z piórem i pergaminem, gotów do pisania protokołu.
Wystąpił naprzód mężczyzna ubrany w krótką brązową tu
nikę, nogawice i trzewiki. Wydawał się czystszy i lepiej ubrany
niż większość obecnych.
- To mój brat, pani - szepnął podekscytowany Tamkin, sie
dzący na stołeczku u stóp Eleanor.
Z tym większym zainteresowaniem Eleanor przyjrzała się
referendarzowi. Wyglądał na ponad dwadzieścia lat i był za
pewne rówieśnikiem Richarda, chociaż ten z kolei wydawał się
mieć więcej niż swoje dwadzieścia siedem. Referendarz do
równywał też seniorowi wzrostem i trzymał się tak samo prosto
jak on.
Skłonił się z szacunkiem i zaczął przemawiać stanowczym
tonem, wyraznie, mimo silnego miejscowego akcentu.
- Panie, mieszkańcy twoich włości przyszli złożyć ci hołd.
Chcemy ślubować naszą lojalność lordowi Wenfrith.
Podszedł do podwyższenia. Richard ujął jego złożone dłonie,
a Stephen odezwał się słowami, których wymagał od niego
rytuał.
- Tak mi dopomóż Bóg i wszyscy święci, ślubuję uczciwość
i wierność lordowi Wenfrith i uznaję zależność lenniczą wobec
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
|
